Raar, zeg, dat je dik bent

Je hebt van die gedachten die je vaker bekruipen. Omdat ik iedere dag blog, zal dat ook hier vast wel voorkomen: dubbels. Dat moet je dan maar opvatten als teken dat het mij meer dan eens bezig hield.

Vandaag zat ik wat te bladeren in de VPROgids, op het toilet. Want, geen idee hoe het bij jullie gaat, de gids gebruiken we haast nooit meer. Als hij na een week bij het oud papier belandt, ligt-i vaak nog open op zondag of maandag. Soms is-t-i helemaal niet open geweest. En toch staan er (soms) leuke dingen in. Van die achtergrondjes bij tvprogramma's. Vaak ook tvprogramma's die echt niet overal zijn te zien. Of met extra abonnementen. Arte, BBC3 en 4: leuk te weten wat daar te zien is en jij niet zult zien.

Maar goed. Ik bladeren. En toch weer wat geleerd van de VPRO. Ik wist niet dat er een literaire stroming is opgekomen die de redactie obilit noemt: boeken waarin vreten en dus ook de dikkerd hoofdonderwerp zijn. Ik ben in elk geval om. Big Brother - de omschrijving, OK - fascineert me. De Middlesteins overigens ook. Nu nog vooral zorgen de titels níet te vergeten.

Het artikel ga ik twee keer citeren. De eerste is dit, zonder commentaar omdat-i o zo duidelijk is:

De dieetindustrie is de enige winstgevende bedrijfstak ter wereld met een mislukkingspercentage van 98 procent.

Werkelijk, we zijn gék. Zo zag ik gisteravond Jack Wouters praten in een kunstprogramma. Een jojo, die man. Dik, magerder, weer dik (en dan naakt in de voorstelling. Een hóóp vlees, hoor).

Het tweede is dit en gaat over de schrijfster zelf:

die om de dag vijftien kilometer hardloopt, dagelijks reeksen loodzware crunches afwerkt en slechts één maaltijd per dag eet.

Daar op het toilet schoot me de gedachte weer te binnen: hoeveel tijd kost je dat allemaal? Het zit me vaker dwars als ik weer 's gezondheidsadviezen zie. Ze kloppen als een bus. Dat is het probleem niet. Veel bewegen ís gezond. Uitgebalanceerd eten ís gezond. Rust nemen door meditatie of vakantie ís gezond.

Maar als je werk hebt waarvan je doodmoe thuis komt: hoe doe je dat dan? Je bent al afgepeigerd.

Ik snap maar niet waarom we dat als samenleving blijkbaar niet wíllen snappen dat gezondheid inderdaad is gekoppeld aan sociaal-economische status, dat arm(er) vaak ook slecht(er) betekent, maar dat minstens zo belangrijk de beschikbare tijd is. En nee, dat is geen 100%-kwestie van prioriteiten of kiezen.

Het is allemaal zo mooi als je je werktijden zélf kunt bepalen, als je níet afhankelijk bent van anderen voor vrije tijd. Maar wat als je dat níet kunt?!