Dit zijn dak- en thuislozen

Af en toe moet je niet proberen te (be)schrijven. Dan moet je het beeld laten spreken. Met als bijkomend voordeel voor de schrijver dat-i minder hoeft te denken over het verwoorden.

Voor mij zijn zwartwit foto's vaak nog steeds de mooiste. En de moeilijkst te maken. Niet dat kleur niet mooi is. Maar zwartwit heeft ongelooflijke zeggingskracht.

Jaren geleden zag ik een serie foto's van straatbewoners. Zoals zo vaak denk je dan achteraf: had ik nu maar ergens vastgelegd wie die foto's maakte. Zo af en toe Google ik dus weer 's. Maar hem heb ik nog niet terug gevonden.

Wel ontdek je dan nieuwe werelden. Die van de mollenmensen, ook bekend als tunnelmensen, of van dak- en thuislozen. En ook nieuwe fotografen, althans voor mij nieuw.

Daar moet je niet veel woorden aan vuil maken. Het beste is als je zelf gaat neuzen. In de verzameling portretten die Lee Jeffries maakte.

Kijk je dan naar esthetisch mooi werk? Naar expressionisme? Naar verhalende gezichten en ingegroefde ervaringen? Naar de lichamelijke gevolgen van 'zelfredzaamheid'? Naar resultaten van onze zorgzaamheid? Of van die 'participatiesamenleving'?