Omdat ik allergisch ben voor ongerechtigheid

Waarom blog jij eigenlijk, vroeg me een nieuwe kennis anderhalve week geleden.

Mijn eerste reactie was, dat ik geen idee heb. Het is een drang die ik voel. Het is een zelf-opgelegde uitdaging 'een moment te vatten', zoals een haiku-dichter dat kan. Het is de arrogantie van de gedachte 'Ja, dat beweer jíj nu wel, maar....'.

We hebben het er een tijd over gehad. Over de manier waarop ik in het leven sta en erover denk. Zíjn conclusie: "Je bent iemand die wordt gedreven door onrechtvaardigheid en door een absoluut geloof in continue verandering. Taoïsme is jouw natuurlijke oriëntatie." Ik denk dat-i gelijk heeft.

Niet dat ik ook maar één klap verstand heb van Taoïsme en evenmin van plan ben me er in te verdiepen. Wat het gesprek me wel opleverde, is weer een fragment van het beeld van mezelf. Van die rusteloze, ongeduldige geest, die maar niet wil capituleren voor orde-denkers of lijnen-naar-de-toekoms-trekkers.

Het verklaart wel een beetje de voor velen vreemde mengeling van blogposts, waarin een rode draad moeilijk te vinden is. Tenzij je van iets Tao-achtigs uitgaat.

Vandaag is het 31 december. Het is me (weer) niet gelukt onder woorden te brengen hoe die dag eruit ziet: met groepjes jonge jongetjes die rotjes in het water laten ontploffen; groepjes oudere jongetjes die enorme knallen veroorzaken en zich helemaal níet realiseren wat ze doen; de geur van kruit, en de geur van te lang gebruikt gebakkraamfrituurvet; de haast van de laatste boodschappen (terwijl er waarschijnlijk gewoon een mórgen is); kortom, de elementen die een dag en een fysieke omgeving even naar een heel ander niveau dragen. Dat ene beeld.

Dat vind ik ook in redeneringen terug. Die 'onrechtvaardigheid' moet je niet opvatten als een religieus of politiek ideaal. Het vindt zijn basis in de redenering. Een onbalans in afwegingen. Het verzwijgen van tegen-argumenten. Het in een lijn redeneren. Dat zijn de momenten waarop iets in mij wakker wordt en wil schrijven dat je ook ánders kunt kijken.

Misschien moet ik het ongerechtigheid noemen en niet onrechtvaardigheid. Een uitermate arrogante houding: want wie ben ik om dat te vinden? Ik ben ik en jij bent jij. Maar dit is wat ík vind en ervaar.

Als je dit blog doorbladert en terugleest, hoop ik dat je dat herkent. Dat zoeken naar dat ene karakteriserende moment, dat een seconde later alweer is achterhaald. Dat positieve zij het vragende bij veel (levens)vragen. De vele tussenzinnen die daarvan een gevolg zijn en de makkelijk té snel te trekken conclusie: negatief scepticus.

Het is een vrij lastige positie ten opzichte van jou, lezer. Hij lijkt uit op ongrijpbaarheid, uit op redeneringen die glad zijn als 'een aal in een emmer snot', uit op conclusies die maar niet komen. Da's niet zo; ik zal ze je vooral niet áánreiken.

Het blog is er ook omdat die houding een mooi tegenwicht biedt tegen wat wij aanduiden met 'innovatie'. Vaak - bijna altijd - is dat een lineaire denkwijze, waarin wordt geëxtrapoleerd. In de meeste 'innovatie-denkers' huist daarom een onmenselijk trekje. Totdat we over machines beschikken die menselijk op onvoorspelbaarheid reageren, is iedere innovatie onduidelijk in zijn gevolgen ('onmenselijk' stond er eerst). Dat kán ook niet anders. Het zal wel moeten worden erkend. Onze huidige stand van de techniek en innovatie bevat enorme bedreigingen voor ons bestaan als vrije mens. De rechtlijnige op doelmatigheid gerichte logica van onze machines is níet de onze.

Dát is waarom ik blog. Om af en toe een glimp te laten zien van een wereld die ook mogelijk is. Omdat sommigen proberen te (be)heersen, want niet te beheersen hoort.