" ... op moleculair niveau beschermd ... "

het blíjft wennen: zinsdelen als in de kop van deze blogpost. Je bijft proberen het je voor te stellen hoe dat er dan uitziet. Dat dat de verkeerde aanpak is, weet ik. Een voorstelling van zaken maken, doe je met de jou beschikbare kennis en beelden. Bij innovaties als deze heb je daar niet veel aan, omdat je vooruit moet kijken en denken. Je hebt stomweg niet het juiste gereedschap om je sommige vernieuwingen voor te stellen. Het blijft behelpen; met associaties en beeldspraak. De romantische versie is die waarin een diepzeeboot in de bloedsomloop duikt. Met het risico dat je onbewust de kenmerkende mogelijkheden van een duikboot projecteert op nanotechnologie.

Het blijft lastig.

Gisteren zag ik een artikel waarin dit produkt werd besproken: Liquipel. Dit is wat het doet

Liquipel is a super-hydrophobic intelligent coating which bonds to all internal and external components of a device on the molecular level. Our technology was specially engineered to protect the vital components of electronics from accidental liquid damage and corrosion. Liquipel is 1000 times thinner than a human hair and does not affect the look, feel, or performance of your electronic device in any way.

Het bewijs zal in de praktijk moeten worden geleverd, want leken als ik en jij zullen die claims van nanotechnologische werking niet kunnen nagaan. In dat opzicht zijn we er net zo aan toe als bij Blokker met wéér zo'n wonder-schoonmaakmiddel in je handen dat "zonder inspanning de stevigste vuilresten verwijderd". Het zál wel.

Eerlijk? Mijn wantrouwen wordt sterk gestimuleerd door een zinsdeel waarin wordt opgeëist dat het middel "op moleculair niveau" werkt. Dat het enorm dun is, prima. Maar tóch probeer ik me voor te stellen hoe dat dan gaat: een deklaag aanbrengen op moleculair niveau. Dat kan dan dus alleen maar aan de ongebonden kanten. Gebonden moleculen vormen immers een stof. Bij met dit goedje bewerkte moleculen stel ik me voor dat ze ook slechter binden, onbruikbaar worden. De 'buitenkant' krijgt dus een enorm dun beschermlaagje.

Kijk, nú wordt het voor mij wat inzichtelijker.

Het nanotechnologische zit 'm dus in de dikte van het laagje. Da's inderdaad enorm dun. En 'dus' nano, inderdaad. Zoals ook grafeen enorm dun is.

Het betekent dus, denk ik, dat mijn apparaat wordt ingepakt in een enorm dun laagje plastic. Omdat dat zo dun is, kan het direct op en tegen alle componenten aanliggen (vandaar ook dat anti-corrossie-argument, want er is ook geen zuurstof meer).

Voor zo'n $60 kan m'n iPhone zo'n behandeling ondergaan. Dan mag-i 'onopzettelijk nat worden'. Handig.

Terwijl ik dit zat te tikken, speelt wel de hele tijd de gedacht door m'n hoofd wat hieraan zo revolutionair is dat onder andere CEBIT er van op z'n kop stond. Goed, de dikte, dunte van die laag. Maar het verdere proces is niet bijzonder. Vacuüm trekken en opdampen kennen we al jaren.

Daarover moet je je natuurlijk helemaal niet druk maken. Ik hoop dat de techniek snel goedkoper wordt, waardoor ook horloges tegen redelijke prijzen bewerkt kunnen worden. Alhoewel 'waterdicht' en 'waterafstotend' nogal onduidelijke termen zijn. Liquipel beweert 30 minuten onderdompeling tot 1 meter diep aan te kunnen.

Mijn horloge is 'waterproof tot 1 atm.'. Maar het is niet waterdicht. Volgens de verkoper - een betrouwbare horlogier en idem horlogemerk - kan zo'n horloge al niet tegen een stevige regenbui. Of een in de zomer zwetende pols onder het horloge.

En dus heb ik al lang geen horloge meer. Want, tja, ik zweet in de zomer.