Of komen verzamelaars steeds minder voor?
Van mijn - inmiddels allemaal overleden - ooms weet ik dat er een paar verzamelaars tussen zaten. Zo had ik een oom die prentbriefkaarten van kerken en steden verzamelde. Hij had er duizenden. Voor ons was het vanzelfsprekend uit buitenlanden hem dergelijke kaarten te sturen; de collectie bestond uit gebruikte kaarten. Misschien omdat-i lang alleenstaand bleef en pas op latere leeftijd trouwde; hij had ook een forse collectie postzegels.
Je geheugen verwringt en vervormt de werkelijkheid. Mijn beeld is dat van ooms - en tantes - die op zondagen langs komen en binnen de kortste keren de hele huiskamer blauw van de sigarenrook zetten en vullen met de geur van pijptabak en eau d'cologne. Waarover ze precies spraken, kan ik me niet herinneren. Naar ik maar aanneem over familiegedoe, politiek, het werk en ons, de kinderen. En over de verzamelingen, de hobby's.
Dat was toen.
Ik ken eigenlijk geen mensen die nog verzamelingen van het een of ander hebben. Platen- en boekenverzamelingen uitgesloten; die noemen we wel verzamelingen, maar het zijn geen verzamelingen in de zin dat alle exemplaren worden gezocht van een muzikant of schrijver. Voor verzamelaars staat de (volledigheid van de) collectie voorop. De waarde is van minder belang, maar speelt uiteraard wel een rol. Dat ene, zeldzame stuk kan weleens té duur zijn. In dat opzicht zijn kunstverzamelingen van een discutabel allooi: collectievorming of investering?
Verzamelingen als postzegelverzamelingen met alle postzegels die Ierland, Cambodja of de Kaayman Eilanden uitbrachten - om willekeurig iets te noemen - zie ik eigenlijk nooit meer in mijn omgeving. Op basis daarvan ben ik geneigd te concluderen dat verzamelen zijn langste tijd heeft gehad.
Da's dus een foute conclusie.
Omdat ik ze niet ken, kan ik niet beweren dat ze er niet zijn. Ik wéét dat er nog steeds verzamelaars zijn. Van de excotischste zaken: theezakjes zijn voor mij het summum. Uit m'n jeugd ken ik wel de suikerzakjes en lucifersdoosjes. Maar théézakjes...?! Trouwe kijkers van programma's als Man Bijt Hond weten het zeker: alles kan worden verzameld. Kamers, zolders, huizen vol met Sinterklaas-inpakpapier, of (pluche) minipaardjes, Barbiepoppen, Hummel-aardewerk, speldjes, en zelfs de snorharen van katten. Ruilbeurzen te over. Een heuse jaarlijkse Verzamelaarsbeurs in Utrecht als kern.
De vraag ie me (soms) bezighoudt, is hoe men ertoe komt te begínnen met verzamelen. Misschien verklaart dat dan waarom ik het zo weinig tegenkom.
Jammer genoeg denk ik dat de meest gehoorde verklaring is "Het is gewoon ontstaan. Ik had er een paar en ben toen maar gaan verzamelen". Of dat ook voor de 'investeringgerichte verzamelaar' op gaat, weet ik niet. Voor de 'echte verzamelaar' wel, denk ik.
Verzamelen is een doelgevende, een redengevende activiteit.
Zou 't te hoogdravend zijn? Ik denk het niet. Verzamelen geeft op een bepaalde manier zin aan het leven. De verzamelaar heeft de (zelf opgedragen) opdracht te verzamelen. Verzamelen, ordenen en opslaan; inderdaad, het heeft iets van werk. Maar dan zelfgekozen.
Maar waarom lijkt verzamelen te verdwijnen? Dat ruilen is toch enorm modern? Toeval? Of teken voor iets anders? En wat dan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten