Waarom we die neiging hebben, weet ik na 58 jaar nog steeds niet.
Mij is het nog steeds een raadsel waarom we zo denken. Wat ik weet, is dat mensen al eeuwenlang bezig zijn met de vraag naar de ware aard van de mens. Zijn we nu sociale wezens of egoïstische? Grote denkers - en dat waren echt hele grote denkers vergeleken met 'onze' grote denkers - in de oudheid zijn daar al mee bezig. Maar waarom eigenlijk?!
Laat ik me daar maar even niet over buigen.
We zullen inmiddels toch minstens zijn gaan twíjfelen aan dat digitale zwartwit denken?! Dat meer kennis over menselijk gedrag niet per sé betekent dat het daarmee makkelijker (te begrijpen) wordt: het zij zo. Mensen zijn zo heerlijk onvoorspelbaar. Tot grote treurnis van economen, helderzienden, beleidsmakers en trendwatchers; die zitten er daardoor keer op keer naast.
Nu schijnt er een nieuw boek te zijn verschenen dat mooi aansluit bij ons goed-fout denken. In de New York Times webeditie stond een recensie van Social, geschreven door Matthew Lieberman. Die is voor mij reden het boek op het lijstje Boeken Die Ik Ooit Nog Eens Moet Lezen ga zetten.
Eigenlijk vooral vanwege van die ogenschijnlijke open deuren als dat "negeren ervaren wordt als pijn". Lieberman schrijft dat dat aantoonbaar is met MRIscans. Ongeacht de discussie over de bewijskracht en interpretatie van die scans; het idee dat 'sociale pijn' net zo pijnlijk wordt ervaren als fysieke pijn, lijkt me in hoge mate in overeenstemming met onze eigen ervaringen.
Liefdesverdriet, pesten, rouwverwerking, hatelijkheid: ze komen net zo aan als een rechtse hoek. Complimenten en lach werken uit als een stevige knuffel. Lieberman komt op basis daarvan tot de conclusie dat mensen toch echt sociale wezens zijn, die zich inleven in anderen en daar op reageren.
Het interessantste citaat daarover, via Zite, is dit:
Even nog een keer lezen en laten doordringen?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten