Zo af en toe twijfel ik aan mezelf. Niet al te vaak, want da's slecht voor je zelfbeeld, eigenwaarde en zelfvertrouwen. Daar moet je niet aan knagen noch knabbelen, is me verteld.
List en bedrog; het begint er op te lijken dat het zoveel voor komt dat we eronder zijn bezweken. Het dóet ons niets meer. Iedereen met een functieniveau boven ambtenarenschaal 10 is een onbetrouwbare graaier, alleen geïnteresseerd in eigenbelang en eigen portemonnee. Lekker grof indelend, zonder fijnzinnige uitzonderingen. En duidelijk makend dat grote aantallen leden van het werknemerscorps tot het foute deel horen. Niet moeilijk over doen: zijn allemaal zakkenvullers. Zo'n soort beeld en denk niet dat het overtrokken is. Als je dat denkt, moet je vooral eens met mensen búiten je eigen vertrouwde kennissenkring praten. Schéllen vallen van je ogen en oren.
Een bank? Niet te vertrouwen. Het is dat ze allemáál graaiers bevatten, maar anders zouden er veel mensen overstappen naar 'iets betrouwbaars'. Wellicht dat ruilsystemen of onmenselijke als Bitcoin een optie zijn. Totdat ze geperverteerd worden door diezelfde (klasse van) sluwe, valse mazen-in-de-wet-en-regels-zoekers.
Verzekeringen, overheden, adviesorganisaties, wetenschap, zorginstellingen? Allemaal instituten die besmet zijn geraakt met marktwerking, doelmatigheids- en winstdenken. En allemaal voor de bijl zijn gegaan.
Je kunt er vergif op innemen dat de komende jaren nog hele reeksen onthullingen gaan komen.
Denk je nu echt dat er ook maar één sector in de samenleving is die niet gevoelig is voor beïnvloeding door geld, macht of invloed? De kerkgemeenschappen: schuldig. De politie: schuldig. De advocatuur: schuldig. De rechterlijke macht: minimaal verdacht van schuldig. Het is ook allemaal niet zo vreemd: het zijn ménsen.
Dat is geen defaitistische mening. Het betekent vooral dat het van het allergrootste belang is dat er controlemechanismen zijn. Dat journalisten hun onderzoekswerk doen, zónder zich druk te maken over doelmatigheid of declarabele uren. Dat vakbonden hun werk doen en werkgevers kritisch blijven bejegenen op het punt van (ongebreideld) winstbejag. Het prachtig geplant zaadje van de vakbond die de status quo zou bevestigen?! Zou dat in hip, niets toevoegend jargon niet een frame zijn?! Maar dat terzijde. De essentie is dat er waakhonden van diverse rassen noodzakelijk zijn en blijven.
Dat wordt nog eens bevestigd in een ingezonden brief waarin de briefschrijver stelt dat het de RABObank zou sieren om, ter compensatie van hun misdadig gedrag, alle RABO-pashouders weer te voorzien van een museumjaarkaart. Gratis.
Dan val ik van m'n stoel. Da's de onderwijzer die m'n broertje ooit een gescheurd trommelvlies sloeg en dan ter afdoening een snoepje geeft. Die RABO-bankmedewerkers hebben op een godvergeten schandalige manier aan zelfverrijking gedaan. En het énige wat je dan bedenkt, is een museumjáárkaart?!
Soms denk ik echt dat we gek zijn. Dat er zat mensen zijn die om hen moverende redenen met fooitjes genoegen nemen. Dat we niet in staat zijn eensgezind een front te vormen. Dat we daarom dus een makkelijke, want verdeelde, 'vijand' zijn. Dat we meer dan ooit collectieve belangenbehartigers nodig hebben.
De mens is misschien wel van nature ietwat egoïstisch. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, zo lang de omgeving corrigerend optreedt. Als dat achterwege blijft, dan ontstaan excessen. Die moeten worden bestraft. In het geval Rabobank gebeurt dat niet (geen aangifte gedaan). Luijendijk lezend vrees ik dat er feitelijk niet zo heel veel veranderd is en dat de volgende ramp/crisis al onderweg is.
BeantwoordenVerwijderenZegt een "graaier" met een bepaalde functieschaal :-)