Het probleem is een alleenwonende mens. Op het moment dat die slechter mobiel wordt en steeds meer binnen blijft zitten, is de kans reuzegroot dat-i sociaal isoleert. Exclusie, uitsluiting, mag je dat noemen, ware het niet dat ik vind dat die term actief handelen impliceert. Er wórdt iemand uitgesloten. Isolatie is echter in veruit de meerderheid van de gevallen een sluipend proces waarin iemand langzaamaan buiten een sociaal netwerk raakt.
De enig echte uitzondering op die regel zijn gezinsleden. Buren, kennissen en familieleden - dat zijn je ooms, tantes, neven en nichten die je hoe vaak ziet? - zijn contacten die kunnen verwateren. Er kan in de loop van de tijd steeds minder gemeenschappelijks overblijven. Gezinsleden hebben wat dat betreft nog de sterkste (bloed)band.
Het is geen toeval dat de overheid zich zo concentreert op gezinsverbanden als mantelzorgbasis. In die relatie is de vrijblijvendheid het minst en de binding het grootst. Ouders en kinderen laten elkaar minder snel zakken dan bijvoorbeeld buren en kennissen zullen doen. Het is geen wet van Meden en Perzen, dat niet.
Maar hoe ondersteun je iemand die alleen woont?
De gebruikelijke reactie is die persoon sterker te maken, te empoweren. Meestal vullen we dat in als het informeren van mensen, want "informatie maakt kennis, maakt macht". Toch?! Nee, dus. Die vanzelfsprekendheid klopt van geen kant. Informatie beschikbaar stellen heeft steeds meer de gedaante aangenomen van een zwaktebod: "U heeft toch de instrumenten gekregen? Dat ú er niets mee doet, is uw eigen schuld". Informatie als schaamlap.
Nee, dan de inzet van technologie. Als we de isolerende mens nu eens voorzien van middelen om contact te zoeken? En dus kopen kinderen voor ouders mobiele telefoons. Wat later worden die vervangen door toestellen met grotere toetsen. Of er wordt een computer aangeschaft. Inmiddels is dat een tablet. De algemeen geldende wetenschap is immers dat die, beter dan alles anders, goed aansluiten bij het intuïtieve gebruik van ouderen en kinderen. Ook leuk waren de experimenten met kabeltelevisie en settop boxen.
Geen van die oplossingen werkt!
Geen van die oplossingen werkt gedurende langere tijd. De reden daarvoor is niet zo moeilijk te raden: het is de vereenzamende zélf die actie moet ondernemen. Nog afgezien van het feit dat lichaamsfuncties afnemen - trillen en blindheid zijn echt geen uitzonderingen - gaat die architectuur er van uit dat de afhankelijke partij actie onderneemt. Vreemd, want die afhankelijkheid wordt vaak mede veroorzaakt door een gebrek aan vaardigheden om dat contact op te nemen.
Oma of opa met technische hulpmiddelen opzadelen is, net als met informatie, zeggen: "Het ligt aan jóu als er geen contact meer is.".
Volstrekt idioot. Mij verbaast het al jaren. De oplossing lijkt me zo vanzelfsprekend: leg het initiatief níet bij de isolerende, maar elders.
Echt ingewikkeld is dat niet. Zet een IP-camera in één, of meer, kamers en geef de IP-adressen aan de mensen die belangrijk zijn om contact mee te hebben. Zo'n IP-camera is op afstand te bedienen en te bekijken. Geluid is ook geen onderwerp: kunnen ze ook. En, echt hollands, ze zijn niet eens echt duur.
Een privacy-probleem? Nou, nee. Het zijn geautoriseerde gebruiker-kijkers. De camera kan ook nog worden voorzien van een verklikker als-t-i actief wordt.
Kom, thuiszorginstellingen, koop duizenden van die dingen en breng ze onder de standaarddienstverlening. Maak afspraken met de Ziggo's en UPC's van deze wereld over wifi-netwerken. Da's pas echt maatschappelijk ondernemen! Dan kunnen de kinderen actief kijken of hun vader of moeder nog gezond en wel is, als er weer eens niet wordt opgenomen. En natuurlijk blijven ze ook nog bellen en langskomen.
Maak het in elk geval degene die nog actief actie kúnnen ondernemen, gemakkelijker dat ook te doen in plaats van het faciliteren van de steeds zwakker wordende partij. Want dat is water naar de zee dragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten