Want dat aanraken en bewegingsgevoeligheid is een groot iets geworden. Da's niet vreemd als je je realiseert dat dit, op het moment, de directste lijn is tussen wat we willen en een apparaat. Niks muis tussen ons en de beweging in. Niks pen. Niks toetsenbord. Direct aanraken en gaan.
Niet verwonderlijk dat jonge kinderen - en oude mensen - eigenlijk verbazingwekkend snel snappen wat ze moeten doen. Waar denk je dat die ene zin vandaan komt: "Handjes thuis, alleen kijken"? Een zin die jij te horen kreeg als kind en die je zelf - als je ouder bent - haast piepend er uit perst als je met jonge kinderen een antiek porceleintentoonsteling bezoekt. Dat moet je dus nóóít doen; ook omdat je kinderen echt niet zijn geïnteresseerd in kunst.
Persoonlijk vind ik het één van de baanbrekende (disruptive) ontwikkelingen.
Wel eentje met meer facetten dan je (ik) op het eerste gezicht ziet.
Mijn eerste aanraakervaring was een iPhone, drie maanden na de introductie in Nederland. En de tweede mijn iPad, dankzij mijn buurman nog vóór de introductie in Nederland. Wat me het meest is bijgebleven, is dat je mensen eigenlijk niet goed kon uitleggen wat er zo goed was aan die apparaten. Je moest het vóelen.
Eerlijk gezegd haalde je toen zó al die collega's er uit die ook 'deskundig' waren. Al lezend óver ontwikkelingen waren zij ervan overtuigd dat dit idee van Apple tot niets zou leiden: "Hoe kun je nu op zo'n klein scherm met je vingers toetsen aanslaan?". Mij lukte dat ook niet echt goed. Terugkijkend, blijkt dat je toch echt even moet wennen aan de nieuwe hand-oogcoördinatie. Maar da's een kwestie van een paar dagen, of uren.
Zeker in die eerste dagen was het afzien. Mensen die snel hun oordeel klaar hebben als iets niet direct lukt. Alsof niemand ooit heeft léren fietsen. Toch hadden ze wel een punt. Op dat moment. Want het wás best lastig om precies de juiste plek op het scherm aan te raken. En - het door mij nog steeds af en toe vervloekte - autocorrigeren maakte er de meest cryptische boodschappen van.
Nu snap ik er meer van. En dit artikel is dan leuk om te lezen: Common Misconceptions About Touch. Wat ik allemaal wel niet 'fout' zag.
Hoe je ogen een doel bepalen en dat het drukoppervlak veel minder belangrijk is dan ik dacht. Dat de grootte van je vingers - "Die iPhone waarover jij zo enthousiast bent, is gemaakt voor japanse vingertjes. Dat wordt nooit wat" - niet belangrijk is, maar je concentratiepunt wel. Dat oog-handcoördinatie dus essentieel is.
Met als gevolg dat het zeer de moeite waard is stil te staan bij die ouderen. Wij allemaal ontwikkelen naarmate we ouder worden slijtageverschijnselen. Eén van de bekendste is het steeds minder stabiel worden van de fijne motoriek. Trillen en beven. Hoe dat uitwerkt? Ga maar een minuut of vijf met een zak aardappelen van 5 kilo staan: recht vooruit gestrekte armen, totdat ze gaan trillen en schudden. Als je dán met een vulpen, of een aanraakscherm, aan de gang gaat, heb je een heel klein beetje het idee hoe trillen en beven kan uitwerken.
Of het wennen aan het plaatsen van de cursor. Ik herken dit, hoor.
If users don’t get immediate feedback that a tap was successful, they will assume a miss and try again. As soon as a device accepts a touch, the visible target should change to an active state that is clearly different from its default state. Don’t forget about the issue of the user’s thumb or finger obscuring the target. Ensure that the change of state occurs in a visible area that is large enough for the user to see it.
Als ik als gebruiker nóg iets mag zeggen. Met onderstaand citaat ben ik het zó eens:
As I mentioned earlier, a target’s visual design drives users’ expectation of its size. If users could reasonably expect an entire button or other element to be tappable, make it so. I encounter too many buttons where only the text is the touch target and tapping the rest of the button does nothing.
Mezelf even tot referentiepunt bombarderend, is het aantal keren dat ik 'gefrustreerd' ontdek dat een knop niet - maar de tekst wel - reageert veel te groot. Inderdaad: waarom dan een knop gemaakt? Waarom dan de gebruiker op het verkeerde been gezet? Eerlijk gezegd, denk ik (nu) dat het stomweg onkunde is.
Aanraakschermen zijn er voorlopig om te blijven. Onze verwachtingen zullen ook veranderen: alles is aanraakbaar en actie roep je op door aan te raken. Voor ontwerpers (van de gebruikersinterface en van de interactie) prachtige tijden, lijkt me. Mits opdrachtgevers ook snappen hoe deze wereld werkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten