Mijn Rijswijk ligt tegen Den Haag aan. Vroeger was er een soort van groene buffer tussen het dorp en de stad. En de tram naar Delft was de enige die het dorp doorkruiste. Eigenlijk stopte in mijn herinnering het openbaar vervoer min of meer aan de gemeentegrenzen. Rijswijk was een dorp en probeerde dat eigen karakter en zelfstandigheid te bewaren. Niet dat dat lukte, want grenzen zijn altijd poreus. Ook die van Rijswijk.
Daar kwam ik achter toen we jaren later in Wassenaar terechtkwamen. Wat een dorp! Binnen een half jaar word je dan een paar keer duidelijk gemaakt dat je Háágs praat, plat, bargoens, volks, ruw. Dan kom je er achter wat een gesloten gemeenschappen sommige groepen vormen. Ook al ontkennen ze het in alle toonaarden. En ook al spraken hun eigen kinderen geen plat Haags, ze haalden dingen uit die tegen crimineel gedrag aanhingen.
Dat beschadigende indirecte bestempelen deed dit weekeinde weer eens van zich spreken.
Een minister die aandacht voor vrouwenemancipatie, is tot daar aan toe. Daarin heeft ze gelijk: emancipatie moet je onderhouden. Glazen plafonds slechten. Beloningssystemen in balans brengen. Gelijke kansen is meer dan gelijke kansen bíeden. Gelijke kansen moet je krijgen en hebben. Anders is het voor de bühne.
Zo'n pleidooi gaat goed mis, als een dubbele boodschap wordt uitgezonden. En dat stortte zich over Jet Bussemaker, de betreffende minister, uit. Haar pleidooi gíng niet primair over emancipatie of over zorg over de stand van de emancipatie. Haar pleidooi ging ook - vooral - over het economisch belang. En dat is helemaal níet primair een individueel of emancipatoir belang. Dat is een maatschappelijk, een economisch belang.
Je krijgt uiteraard een stortbui over je heen, als je in zo'n situatie individuen min of meer de schuld geeft van een collectief bestaand probleem. Dat kúnnen zij niet oplossen. En het geeft evenmin pas particuliere besluiten te toetsen aan nationale belangen. En dus zit mevrouw minister er nu volkomen naast. Excuses, en een veel betere uitleg, zijn minimaal op hun plaats.
Mijn verwachtingen zijn nu wel hooggespannen. Gaan we nu dan eindelijk een samenhangende visie en beleid krijgen voor de toekomst van Nederland? Gaan we nu dan eindelijk horen hoe we de recessie te lijf gaan? Gaan we nu dan eindelijk horen hoe jongeren, ouderen, mannen, vrouwen, arbeidsgehandicapt of niet, een plek krijgen in dat plan?
Of blijven we die verfoeilijke neoliberale aanpak volgen? Dat 'de markt' dit probleem vanzelf oplost. Dat, als we maar genoeg wachten, alles weer goed komt. Het idiote is dan wel: waarmee bemoeit die minister zich dan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten