Het menselijk lichaam als foto-object

Eigenlijk zag ik eerst dit, een artikel over fashion photography. Eventjes heb ik gedacht daarover te schrijven. Het zijn wéér vrouwen. Het zijn wéér 'versexualiseerde' beelden. We zijn ermee doodgegooid: een glimp of meer van borsten, doorzichtige kleding, beetje bil, hijgerig-open mond, haar-woelende handen... Je kent ze wel. Altijd beelden vrouwen. Altijd mooie vrouwen met mooie lichamen. Altijd beelden van mensen als objecten. We zijn het zo gewoon gaan worden dat de kans groot is dat niemand zich er nog aan stoort. Prima, ware het niet dat dat óók kan betekenen dat we de signalen in ons eigen systeem hebben opgenomen.

Ze staren ons ook wel van alle kanten aan, die dames. Of beter: de reclamefoto's. En met gevolg, want de posters van een groot (bad)kledingmerk werden uit de abri's gestolen. Of, veel ernstiger, zoiets als het ontstaan van de pro-ana beweging, waarbij ana staat voor anorexia. Een club van mensen die het (extreem) mager zijn, propageren. Dat je daarbij ook een grens kunt overschrijden - mákkelijk kunt overschrijden - zal je niet verbazen. Wrang, maar "tot je een ons weegt" lijkt dan plots den werkelijkheid te kunnen zijn.

Hoe ver die sexualisering gaat, liet Bimbo zien; een erg mooie theatervoorstelling met een verontrustende ondertoon en ontwikkeling. Het is jammer dat ik niet zo snel kon vinden of die voorstelling nog is te zien. Hij is de moeite waard. Wij zagen hem in het LAKtheater in Leiden - een in de tussentijd wegbezuinigde en dus opgedoekte theatervloer.



De voorstelling is slim in elkaar gestoken: qua verhaal, maar ook qua vorm en techniek. Zo wordt de voorstelling gespeeld op een speelvlak waar het publiek omheen zit, met de rug ernaartoe. Je ziet de voorstelling op televisieschermen vóór je. En, inderdaad, je kunt je omdraaien om de 'echte' voorstelling te zien. Het effect van die aanpak is enorm.

Maar goed. Dat zijn uitzonderingen. Veel beelden zijn nog steeds op die manier rolbevestigend.

Op het moment dat je je een beetje begint af te vragen of er ook andersoortige fotografie mogelijk is, zie je dan dit:



Dát is de reden om toch deze blogpost over fotografie te schrijven. Want deze fotografe, Anna Heimkreiter, gebruikt ook mannen als model, voor foto's van een wonderlijke wereld. En op een manier die tot de verbeelding spreekt. Volg de hyperlink maar.