Ene Federico Zannier heeft besloten dat, als er geld wordt verdiend met verzamelde gegevens, hij dat ook zelf kan doen en te koop aanbieden. Pikt-i nog een graantje mee van die enorme berg die big data heet. Hij is er zelfs een Kickstarter-project mee begonnen. Hé ... en hij heeft al $1984 en 166 ondersteuners, terwijl-i mikte op $500! Nou, dan heb je een snaar geraakt. Toch?
Het hele verhaal doet me denken aan een ervaring die ik zelf had in de jaren tachtig. We doen veldonderzoek in Amsterdam: vrij lange gesprekken met langdurig werklozen - "kwálitatief onderzoek, jongen". Daar zitten gesprekken tussen die je nooit meer vergeet. Een Marokkaanse man van in de vijftig die zich letterlijk en figuurlijk had kapotgewerkt bij Heineken. Een jonge jongen die het allemaal niets deed en die wel zag hoe zijn leven verder zou gaan. Maar ook bijvoorbeeld degene die open deed en toen zei: "Wat schuift het? Jij verdient toch aan wat ik zeg?".
Inderdaad; dit werd een non-respondent, want voor die gesprekken werd niet betaald.
Het zijn echter wel degelijk relevante reacties; ook die van Federico Zannier. Ze stellen de vraag waar de waarde van data zit. Die zit - jammer, jongens - niet daar waar zij 'm denken te zien. Denk ik.
Data is zo goed als niets waard. Een dataverzameling is iets waard. Dat hebben al die dataverzamelaars ook wel in de gaten. Maar dat heb jij zelf vast ook wel meegemaakt. Dat je ergens een archief van hebt: da's waardevol voor mensen die iets willen weten over dat onderwerp, zeker als je er in kunt zoeken. Niet dat je nu als een gek moet gaan bewaren. Het kost tijd, net als goede wijn, voordat de verzameling waarde krijgt. En een goede opslag én ontsluiting vereisen vakkennis.
Wat jij op een dag doet, is niet interessant. Wat ik op een dag doe, evenmin. Maar wat 'we' op een dag doen, wel. Want daaruit kun je patronen halen. Wat dat betreft, is het verhaal van Federico wel grappig: hij stelt dat híj de verzameling data is. Dat klopt. Voor een case study is dat zo. Maar ja N=1 is wel erg beperkt om meer mee te doen.
Ben je dus waardeloos? Nee, natuurlijk niet. Denken dat je je handelen op deze manier kunt waarderen, is echter een heel andere zaak. In ruil voor gebruik van software, sta je dat verzamelen toe. Wil je dat niet? Dan gebruik je die software toch niet? Wil je je gegevens niet delen, dan kan dat; gewoon precies hetzelfde doen als de klassieke aanpak van 'kennis is macht, en informatie is kapitaal'. En dus houd je het voor jezelf. In het dagelijks leven wordt dat wat lastig.
Voor de data-analisten zijn de data van een individu niet zo interessant. Wél de verkeerspatronen in grote datasets, mét alle gevaren (en voordelen) van dien. De waarde zit 'm dan in (het gemak van) de grote aantallen. De waarde zit in het verzamelen en ontsluiten, niet in de data op zich. Met één uitzondering: de kwaliteit.
Dé manier om dit soort van verzamelingen onderuit te halen, is door de data te vervuilen. Als 65jarige veel babyvoeding bij AH kopen, doet op den duur afbreuk aan de bonuskaartgegevens van die 65jarige. Dat is al geprobeerd door tegenstanders van dit registreren. Maar zoals dat hoort bij de Wet van de Grote Aantallen: de massa doet niet mee, waardoor zo'n actie roemloos mislukt.
Dát zou Federico wel kunnen doen: in ruil voor de betaling juiste en zuivere data aanleveren. Sterker, ik denk dat-i dat móet op het moment dat er een betaling wordt gevraagd.
Maar dat neemt níet weg dat het gegeven dat Federico al meer geld heeft opgehaald óók aangeeft dat 'wij' in de smiezen hebben dat er veel belang wordt gehecht aan het analyseren van ons gedrag.
Mooi. Dan ga ik nu even naar de supermarkt iets kopen wat ik niet nodig heb (en over een paar dagen weer terug breng). En om m'n bewegingen te maskeren, misleid ik de GSM-masten door een heel eind om te fietsen. Het leven van een data-eigenaar gaat níet over rozen.
Als je dat al dacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten