Na drie jaar gebruik kan ik het gefundeerd zeggen: dit is niks. Qua apparaat.
Als je koffie uitschenkt, dan lekt de kan. Naar verluidt, komt dat doordat je teveel koffie te snel wilt uitschenken. En omdat de klep nogal kritisch luistert naar bevestiging. Beide kloppen. Het effect is hetzelfde: koffie die er op de verkeerde manier uitkomt.
Koffie zetten, is ook een evenement. De zetting gebeurt met of gemalen koffie of bonen. Die worden dan ter plekke gemalen. En dat zul je weten. Een herrie! Een gesprek, televisie kijken of een telefoontje aannemen? Vergeet het maar als-t-i maalt.
Maar de grootste desillusie is de filterklep (dat zilverkleurige ding met de naam van de fabrikant er op). Die gaat spontaan open. Dan staat-i te malen en, hop, daar gaat het maalsel. Of hij staat lekker te pruttelen en, hop, daar gaat de koffie. In beide gevallen hetzelfde effect: schoonnaken. Het hele apparaat, eronder, erachter. En opnieuw beginnen. Inmiddels zijn we zover dat we bij het apparaat blijven staan, met één vinger, op dat filterdeksel. Alsof de duvel ermee speelt; sinds een maand of drie springt-i niet meer open. Maar je zult zien: als wij er niet bij staan, springt-i open.
Gelukkig hoeven we 'm niet altijd te gebruiken. Voor de eenkopszettingen hebben we - al tien jaar! - een Senseo. Eenvoudig apparaat: padje erin en zetten maar.
Maar ja, Senseo is geen koffie... beweert men. Met dedain wordt neergekeken op die koffie.
Dat Nederland geen koffieland is, lijkt me moeilijk te ontkennen. We verbouwen hier geen koffie(bonen). Maar we drinken wel koffie. En thee. We eten gebak. We drinken alcoholhoudende dranken en we weten. Dat gebeurt overal: eten en drinken doet ieder organisme.
Alles waar mensen zich mee bemoeien, is cultuur. Cultuur is daarom fluïde, veranderlijk. Je kunt het nog het best vergelijken met de grootste gemene deler.
Dat betekent dat je dus wel over een cultuur van een land kunt spreken, als een soort van gemiddelde. Koffie drinken wordt in Mediterrane landen anders beleefd dan hier. In Italië een cappuccino bestellen na het avondeten, of na het middaguur? Thee drinken in Aziatische landen? Of Engeland? Da's daar toch echt iets anders dan een zakje theegruis in kokend water mikken. Gebak? De keuze is in Duitsland anders dan hier. En dat al die culturen andere gewoonten en bereidingswijzen hebben is maar goed ook: restaurants moeten ook bestaansrecht hebben.
Dat vind ik dus leuk. Kijken, voelen, horen en proeven wat mensen beweegt. Niet mijn voorkeuren en ideeën, maar die van de ander zien te snappen. Dat is niet zo vanzelfsprekend als ik dacht. Advsiseurs en consultants hebben de neiging zichzelf en hun oplossingen tot uitgangspunt te nemen. Die luisteren niet. Terwijl zoeken en serieus luisteren naar wat mensen echt belangrijk vinden, heel waardevol is.
Iemand vol vuur en passie horen praten, betekent bijna altijd dat je daarvan veel kunt leren. Ik heb niets - maar dan ook niets - met auto's, maar vind het nog steeds leuk om echte liefhebbers te horen. Die wijzen je op details en facetten die jij zelf vast niet zou hebben opgemerkt.
Een goede kennis heeft werkelijk duizenden euro's besteed aan het vinden van de juiste espressomachine. Omdat-i van koffie houdt zoals de Italianen die maken. Die zoektocht leidde langs, ik meen, een stuk of zes apparaten in drie jaar. De ene had 'de verkeerde druk' en de andere had 'niet de juiste temperatuur'. Een kostbare grap. Maar het is maar net wat je voor jezelf belangrijk vindt. Over die apparaten en die zoektocht zal hij zelf niet snel beginnen: het gaat om de kop koffie die je zit te drinken. Díe moet goed zijn. Goed? Perfect.
Ook de verkopers hebben dat ontdekt. Ons verlangen om ons te onderscheiden en uniek te zijn. Dan moet je natuurlijk niet beschikken over een massaproductie apparaat. Dan heb je niet pads, maar cups nodig. Dan betaal je meer. Want exclusiviteit is duurder.
Toch ben ik benieuwd wie van de Senseo-veroordelaars in staat zijn die slechte koffie er uit te pikken bij een blinde test. Ik zet mijn geld op 'niet'. Dat heb ik al zó vaak meegemaakt. Dat mensen beweren dat ze 'kwaliteit er zó uit pikken'. Niet dus. Een echte kok haalt het gebruik van verse en topkwaliteit ingrediënten er op smaak uit. Een gemiddelde eter niet. Die heeft honger. In een restaurant vertróuwen de klanten er op dat wordt gewerkt met het beste van het beste, als ze veel betalen.
De verkopers hebben dat scherp in de gaten. We kunnen ons wezenloos kiezen teneinde onze uniciteit te benadrukken. Het wordt alleen lastig als je toch de smaak hebt die past bij de grootste gemene deler. Dat kán niet. Uniek betekent toch ook je afzetten tegen die volkssmaak?
NB
Een week later vind ik dit artikel, over Uncommon Grounds, The History Of Coffee And How It Changed The World.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten