De politiek en maatschappelijk correcte mening is uiteraard dat je activiteiten geen onnodige belasting voor de planeet met zich moeten brengen. Bewust(er) bezig zijn, is nooit weg. De tijd waarin de bomen tot in de hemel leken te groeien, is voorbij. Daarin speelt gelukkig de recessie niet eens een bepalende rol. De discussies over conserveringsmiddelen in tuinhekjeshout, over teakhouten eenjaarstuintafels en over onkruidbestrijding zijn al veel eerder gestart en gevoerd.
Maar eerlijk gezegd, verkeerd.
Ik heb grote problemen met de manier waarop we zulke afwegingen aanvliegen. Het idee fixe van marktwerking wordt ontmaskerd doordat de beslissingen worden overgelaten aan mensen die die beslissing niet kúnnen nemen. Niet omdat ze zo dom zijn, maar stomweg omdat ze de consequenties niet kunnen overzien. Het is aan een centrale instantie, een overheid, om dat overzicht te hebben en te bewaken wat is afgesproken. In een land als Nederland verwacht ik dan dat een overheid zorgdraagt voor een keuze uit goede en verantwoorde producten.
Dat is regelrecht in tegenspraak met marktwerking. Da's ook de bedoeling. Want die 'marktwerking' is niet veel anders dan de ongelijke confrontatie tussen fabrikantenclaims en consumentenportemonnees. En daaroverheen dan de saus die alles eetbaar moet maken: 'maar de consument is toch mans genoeg om te kiezen?!'.
Nee!
Toch is een overheid geen garantie op succes. Alle - meer dan 150 - schuifpuien hier in de wijk bewijzen het. Ze rotten onder je ogen weg.
Leiden is jaren terug aan de slag gegaan met millieu. En terecht. Onkruidbestrijding werd plots gedaan met borstelwagens en wegbrandmachines. Slootbeschoeiingen werden gemaakt van herbruikt plastic (of rubber?!). Voor zover ik weet, is dat deels succesvol gebleken. Inmiddels is een aanpak ontstaan die veel meer uitgaat van zoeken naar balans en naar aanpak van oorzaken in plaats van uitwassen. Niet al het onkruid wordt als onkruid ervaren. Niet alle loze vierkante meters grond moeten onkruidvrij zijn; bewoners kunnen er ook onderhoud aan plegen (en sier-onkruid planten).
Maar met het hardhout ging het anders dan gedacht.
De wijk waarin ik woon, is in de jaren tweeduizend gebouwd. "wildwest" was de typering van één van de bouwers over die tijd en projecten als dit. In die bouw mocht geen hardhout worden gebruikt. En dus hebben we hier alles uitgevoerd in vuren. Of, zoals een medewerker van die bouwer zei, "waaibomenhout". En rotten de kozijnen, puien en deuren onder onze ogen weg.
Met als bizar effect dat de milieuvriendelijk bedoelde keuze voor niet-hardhout leidde tot een enorme milieubelasting. Als je ziet hoeveel houtrotstopper en houtrotvuller is gebruikt in de wijk, dan heb je een indicatie. Mocht die strijd uiteindelijk worden opgegeven, dan komt er een nieuw kozijn, pui of deur: van kunststof of .... hardhout. Want Leiden is tot inkeer gekomen en staat nu wel hardhout toe. Mits goedgekeurd.
Daarvoor vertrouw je dan maar op 'de overheid'. Of dat terecht is? Eerlijk gezegd, weet ik dat zo net nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten