Móe ben ik, spierpijnmoe

Een huis leegruimen - een ouderlijk in dit geval - is een omvangrijkere klus dan je voorzag. Dat kan ik inmiddels uit eigen ervaring bevestigen. Wij zijn al heel wat uurtjes zoet ermee.

Even terzijde, ook hier zie je een voorbeeld van mijn stokpaard dat doelmatig (denken) en doen twee heel verschillende dingen zijn. Zoals de bazen die menen dat taak na taak kan worden gedaan, zonder rekening te houden met tijdverlies bij het omschakelen van de ene naar de andere taak. Of mensen die niet in staat zijn het functionele te zien van lummelgedrag - of van vervelen. Het leegruimen kost een factor twee tot drie meer tijd als je emotioneel verbonden bent; alles wordt bekeken, gaat minstens lángzamer en vaak wordt er ook nog bij stilgestaan.

Vandaag was de dag waarop we de grote stukken met een gehuurde bus hebben rondgebracht. Kastjes en kasten, gedemonteerd of in hun geheel, vrij licht of loodzwaar vanwege een granieten blad. Een koelkast, 'n vriezer, 'n gasfornuis, 'n wasmachine en een vaatwasser (die verdulleme dus een deuk opliep bij het uitladen op z'n bestemming).

Natuurlijk is het best zwaar, maar niet overdreven. De wasmachine en een parasolvoet spanden de kroon. Veel vermoeiender zijn de bewegingen die je de hele dag door maakt. Bukken, tillen, stukken hout - de kasten dus - naar beneden laten zakken door een open raam, spulletjes in een bus verschuiven, gebogen staand.

Dat is wat je uiteindelijk sloopt: de bewegingen die je normaal gesproken heel weinig maakt.

Terwijl ik, de volleerde verhuizer, m'n wonden likte - een snijwond in de muis van m'n rechterhand, een schaafwond op de linkerpols en een bloeduitstorting op m'n linkerscheenbeen - realiseerde ik me dat het ook ontspánnend was geweest. Lekker ongecompliceerd sjouwen, tillen en vervoeren: eigenlijk zou iedereen met een kantoorbaan zoiets iedere drie weken een dagje moeten doen.

Verplicht. Want zoals we denken dat werklozen geen klap uitvoeren zonder dwang, zo gaan mensen ook echt niet zonder dwang anders bewegen of rust nemen.

Je kunt natuurlijk gaan sporten. Dat kunnen werklozen ook en toch móeten die.

Maar het principe van mijn voorstel is dat je maatschappelijk zinvol bezig kunt zijn én ontspannen. Het gaat er vooral om dat je je realiseert dat er ook ander werk bestaat, dat je even stil staat bij 'werken'. Dat doe je niet door in het weekeinde actief te zijn, maar door een werkdag te mogen/moeten benutten voor bijvoorbeeld fysiek werk.

Het is toch zonde dat al die mensen met een zittend beroep niet dezelfde gezondheidskans krijgen. Het is toch zonde dat we als samenleving al die mensen laten vervetten achter bureaus in arme lucht. Uiteindelijk betalen we met z'n allen de prijs.

Het lijkt een idioot idee. Maar realiseer je wel dat tal van bedrijven eens per jaar 'maatschappelijk bezig gaan'. Dan schoffelen ze een dagje de moestuin, 'verven' de speeltuin of gaan wandelen met ouderen. Eén dag per jaar! Lieve help, dat is toch niet anders dan symboolgedrag?!

Pas als serieuze consequenties ontstaan, wordt duidelijk hoe gemeend gedrag is. Maatschappelijk verantwoord ben je bezig als je daadwerkelijk effect sorteert. Er zíjn een paar (grote) bedrijven die hun personeel die ruimte gunnen, zij het dat dat niet fysiek werk is. Een kniesoor die daarover valt. Het is een belangrijke stap.

Hoe zit het bij jou?