Ik, de vijand van Mezelf

In mijn vorige baan wisten ze niet wat ze ermee moesten als ik zei dat ik graag artikelen wilde schrijven, maar dat dat stroef ging omdat ik meteen wereldschokkend wilde zijn. Heel veel verder dan "Ja, da's onhandig" kwam het niet. De enige oplossing leek daar gestructureerd werken. Je bedenkt wat je wilt betogen, voor wie en daarna hak je dat in stukjes en werkt de afzonderlijke stappen uit tot paragrafen.

Ik heb dat altijd een verschrikkelijke manier van werken gevonden. Niet alleen omdat ze niet bij me past, maar vooral omdat daarmee schrijven wordt gereduceerd tot een geestloze bezigheid. Die teksten sprankelen niet, struikelen niet, en weerspiegelen enthousiasme niet. Niet zo vreemd als je je realiseert dat deze aanpak en dit soort van teksten bijna altijd voorkomt bij en voortkomt uit een ambtelijke houding.

Om het met opzet onvriendelijk te formuleren: het levert slaapverwekkend saaie stukken op.

De ironie wil dat de lezers van dergelijke stukken niets anders verwachten en zelfs zo zijn gaan dénken. Als je die teksten zou beoordelen op leesbaarheid zoals een boeiend boek kan worden beoordeeld, dan zouden ze een krappe 5 krijgen. Vermoed ik. Het verhaal léeft niet. Het beléid leeft niet.

Inmiddels zijn we een paar jaar verder en hoef ik me niet meer te voegen. Ik schrijf in m'n eigen stijl. Ik word gewaardeerd om m'n eigen stijl (en, naar ik hoop, inhoud).

In The Atlantic las ik een artikel met de titel Why Writers Are the Worst Procrastinators; the psychological origins of waiting (... and waiting, and waiting) to work

Zeker de eerste helft van het artikel is een feest van herkenning voor iedereen die moet creëren. Die fase dat je ineens allerlei andere dingen eerst moet doen en automatisch je werkelijke werk uitstelt.

Most writers manage to get by because, as the deadline creeps closer, their fears of turning in nothing eventually surpasses their fears of turning in something terrible. (...) they seem to be paralyzed by the prospect of writing something that isn’t very good.

Maar waar komt dat vandaan? Gewoon faalangst, dus? Zo kun je er naar kijken, maar het artikel levert meer informatie op. Een verklaring voor dat gedrag, zo luidt de stelling, is dat mensen die zo werken, op school niet hebben geleerd dat fouten maken een leerproces is.

“The kids who race ahead in the readers without much supervision get praised for being smart,” says Dweck. “What are they learning? They’re learning that being smart is not about overcoming tough challenges. It’s about finding work easy.

"Slimme mensen vinden hun werk eenvoudig". Een misvatting met nogal wat consequenties.

(...) people who dislike challenges think that talent is a fixed thing that you’re either born with or not. The people who relish them think that it’s something you can nourish by doing stuff you’re not good at.

“There was this eureka moment,” says Dweck. She now identifies the former group as people with a “fixed mind-set,” while the latter group has a “growth mind-set.” Whether you are more fixed or more of a grower helps determine how you react to anything that tests your intellectual abilities. For growth people, challenges are an opportunity to deepen their talents, but for “fixed” people, they are just a dipstick that measures how high your ability level is. Finding out that you’re not as good as you thought is not an opportunity to improve; it’s a signal that you should maybe look into a less demanding career, like mopping floors.

This fear of being unmasked as the incompetent you “really” are is so common that it actually has a clinical name: impostor syndrome. A shocking number of successful people (particularly women), believe that they haven’t really earned their spots, and are at risk of being unmasked as frauds at any moment.

Raad eens wat dit alles oplevert. Een schoolsysteem dat vooral 'fixed mindset' mensen aflevert, waardoor zij niet automatisch denken in leerprocéssen maar in leerresultáten. Tests die niet combinerend en probleemoplossend vermogen (intelligentie) testen. Een systeem ook dat onzekerheid inbouwt waardoor beter opgeleide mensen méér gestuurd moeten worden.

Het klopt dat ik ben gaan schrijven. Dat gebeurde toen ik me niet meer liet leiden door anderen die meenden te kunnen oordelen - 'fouten maken, mag hier', maar niet heus - en ik m'n 'growth mindset' de vrije loop liet. Een verademing.