Het openbaar vervoer is ook een goede bron. Toen ik rond de eeuwwisseling bij OL2000 was gedetacheerd, kregen we van het ministerie van BZK een legpuzzel. Het was een goedkoop dingetje op karton, maar wel steekhoudend. De boodschap van de puzzel was dat je goed moest opletten wat je in het openbaar vervoer doet.
Dat ís ook zo. In de trein kun je, als je goed luistert, vertrouwelijke informatie oppikken. Daar heb je echt geen dure apparatuur voor nodig. Soms zit je 'ineens' naast een nota-lezer waarop Vertrouwelijk staat. Soms zit je 'ineens' vlakbij twee mannen die met elkaar 'de dag doornemen, inclusief naam en toenaam'. Soms zit je in een coupé samen met iemand die telefonisch rapporteert.
Ze vertellen het je gewoon zélf!
Kijk, dat NSA, AIVD en MIVD zichzelf uitputten door voor alle zekerheid maar meer dan strikt noodzakelijk te onderscheppen, is tot daar aan toe. Persoonlijk vind ik het vooral nogal knullig over komen. De ervaring is immers dat geen enkele veiligheidsdienst grootse dingen heeft gedaan met die data, noch al te veel aanslagen heeft kunnen voorkomen.
Big data klinkt goed, maar ís levensgevaarlijk.
Da's echt niet van mij. Da's standaardkennis voor iedereen die onderzoek leerde doen (als het goed is). In het wilde weg zoeken naar 'verbanden' levert, zonder theorie daaronder, meestal onzin op. Wat wél kan, is terug redeneren. En dan blijkt in al die data inderdaad al het materiaal te hebben gezeten, dat de aanslag op de Twin Towers indiceerde. Maar geen respons opriep.
Dat ministers verstrikt raken, verbaast me absoluut niet. Sterker, hoe meer er naar buiten komt hoe meer de indruk wordt versterkt dat eigenlijk niemand goed meer weet wat waarom en voor wie wordt verzameld. Het is procedure geworden. Dat dóe je nu eenmaal zo. Daar denk je niet echt bij na. Het is zóveel dat je blij bent als het is overgepompt. Regels zijn regels, nietwaar?!
Doodeng.
Het engst is echter iets heel anders. In dat Plasterk-drama gebeurt iets veel ernstigers dan een minister, of ministers, die zich verslikt in zijn overschatting van z'n eigen kennis.
Veruit het engst is dat het hele kabinet, in de persoon van de minister-president, partij is. In de De Volkskrant wordt dat als volgt benoemd:
Als de actiegroep 'Burgers tegen Plasterk' geen rechtszaak zou hebben aangespannen, zouden de ministers nooit opheldering hebben gegeven over het feit dat niet de NSA maar de Nederlandse inlichtingendiensten die telefoondata over Nederlandse onderdanen verzamelden, zo blijkt uit de brief. In die rechtszaak zou de lezing van Plasterk 'voor waar kunnen worden aangenomen'. Oftewel: de regering zegt iets dat niet klopt, maar neemt dat pas terug als dat tegen haar kan worden gebruikt.
Dit is de regering die vind dat we niet moeten lullen maar doen. Dit is de regering van de partijen die transparant zijn. Dit is de regering die vindt dat zíj ons de weg kunnen wijzen.
Dít is de regering die ons misleid en stomweg voorliegt. Pas als we er om vragen, komt de waarheid (wellicht) boven water. Dit zijn geen leugentjes om bestwil. Dit is "Shit, we zitten fout. Laten we niets zeggen en hopen dat het overwaait, want we hebben het fout."
Die twee ministers zijn helemaal niet (zo) interessant, of relevant. Dat is de mentaliteit van 'fouten verzwijgen en toedekken'. Het is een gradueel verschil met regimes die boven open zee mensen uit vliegtuigen flikkerden, met presidenten die met snoeiharde hand de oppositie (laten) uitmoorden, met leiders die drugs smokkelen, met historische gekken die bevolkingsgroepen tot zondebok maakten. Gradueel, want alle logen.
En díe regering zou met droge ogen durven beweren dat zij ons níet misleid op andere gebieden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten