Het is een televisieprogramma. Iedere zondag te zien op Zapp. Er zijn er nogal wat die Zapp associëren met kinderuurtjes van vroeger, televisie voor kinderen. Waar een speciaal journaal bestaat dat nieuws voor kinderen brengt. Deels is dat waar. Het ís een reeks programma's waarbij vooral jonge mensen, aka kinderen, worden gezien als belangrijkste kijkersgroep.
Maar dat betekent absoluut niet een soort debilisering.
Dat bewijst dat United stuff of America wel. Als je het nog nooit zag, zou ik zometeen na het lezen van deze blogpost meteen even Uitzending Gemist raadplegen.
De VPRO maakte een enorm gaaf programma. Stef Biemans - ik ben wel fan van zijn stem en dictie die ook Metropolis iets extra's geven - maakt en presenteert het programma. Hij reist door hét icoon van het kapitalisme, de Verenigde Staten, om eens uit te vissen hoe goedgeefs men daar is: hij zamelt spulletjes in voor Nicaragua.
Dat levert echt prachtige televisie op. Vooral omdat en passant een beeld wordt gegeven van zo'n samenleving en de mensen die er wonen. Heel belangrijk: zónder er een soort infantiele toestand van te maken. Nee, VPRO's Stef neemt iedereen serieus: de kijker en de geportretteerde. Dat heeft inderdaad wel iets van het ongeëvenaarde Man Bijt Hond, dat dat tot een (interview)kunst verhief.
Vooral deze, over de gemeente Celebration (Disney design), deed me denken of sommige mensen ronduit gek zijn geworden. Het kost je vijfentwintig minuten kijken. Als je erg veel haast heb, kún je vanaf een minuut of tien gaan kijken.
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1396356
Een vreemd stadje, hoor. Alles picobello, maar tegelijk, zoals dat meisje hieronder zegt, zó gereglementeerd dat je je gevangen voelt.
Als je hier lang woont, voel je je een beetje gevangen. Het is prettig hier, maar op den duur krijg je er genoeg van.
Je gras hoger dan toegestaan? Dan maait een bedrijf het, ongevraagd, en krijg jij de rekening. Bedelen (solliciting)?! Streng verboden. Stef ontdekt dat-i het risico loopt een boete van $5000 te krijgen voor zijn goedbedoelde actie. Skateboarden? Verboden. Vuilnisbakken? Áchter het huis, op straffe van een boete. En dus ziet dat Celebration er schoon en zonnig uit, zoals een Disney-attractie.
Daar zit je dan naar te kijken en denkt: die zijn gek. Maar vlak daarna ook dat we met z'n allen die kant wel opgaan. Regels lijken wel Haarlemmerolie: het middel tegen alles, van hoest tot en met vastgeroeste scharnieren. Amerika als wanstaltig voorbeeld? Mwah... we gaan hard die kant op, hoor.
Da's dus óók Disney. Die van dit boek:
Ik wil maar zeggen...
En het ergste? Het is een herhaling! Ook ik heb te weinig opgelet en de programmering van Zapp veronachtzaamt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten