Onze overburen zijn een bijzonder stel. Nu zijn het er honderdenveertig, naar ik meen. De kans dat er mafklappers tussen zitten, is dus vrij groot.
Toen we hier een jaar woonden, was-i klaar. Een half jaar later konden we meteen de nieuwe bamboevloer laten schuren. Na anderhalf jaar had het bouwzand - er lag vóór nog geen bestrating - die beruchte 'eerste kras op nieuwe spullen die pijn doet' echt wel voor elkaar.
In de paar maanden daarop volgend, kwamen ze. De idioten.
Onze overburen hebben het idee dat de straat van hen is. Da's natuurlijk niet zo. Wat van hen is, is de stoep vlak voor hun flat (zij noemen het liever appartementencomplex in verband met prijsstelling). Van de twintig meter tussen hun gevel en de onze zijn er twee, drie van hen en twee van ons. Zo'n vijftien meter is publiek domein.
Sinds het moment - een jaar of twee later - dat de VVE zes(!) borden ophing met het beroemde art.461-verbod en de zin dat dat met name gold voor spelende kinderen, heb ik die hele flat voor gestoord verklaard. Jammer, jongens, jullie zijn allemaal samen de VVE. Geen uitzondering.
Hoe maf ze zijn, bewijzen sommige bewoners nog steeds. De piek zat in de eerste maanden na het opschroeven. Een oud chagrijn dat zich blijkbaar Koning van de Stoep waant en een jonge trut met werkelijkheidsvrees sturen dan kinderen naar de rijbaan om te spelen. "Ze maken het dak van de parkeergarage lek met hun gewicht". Volslagen imbeciel, wat denk je van de verhuiswagens???
Het is een stukje minder nu. Maar nog steeds is het soort rariteitenkabinet.
Aan de overkant woont ook een drugs-stel. Onduidelijk is of ze nu afnemer of leverancier zijn. Geregeld verschijnen er Marokkaantjes op scooters - 's zomers - of in Golfjes - 's winters - die opvallend onopvallend parkeren, aanbellen en dan na een paar minuten weer vertrekken. Lást heb je er niet van; maar wat ze nu iedere keer komen halen of brengen? Het is net zo'n knagend probleem als in de trein maar de helft van een telefoongesprek kunnen horen.
Sinds een paar maanden hebben ze een nieuw ritueel erbij.
Vanmiddag parkeerde een auto aan onze kant van de straat. Dat gebeurt wel meer.In dit geval was het anders: de bestuurder bleef achter het stuur zitten. Gebeurt ook wel meer; er zit aan de overkant ook een tandarts en vrees daarvoor is denkbaar. De bestuurder belde mobiel. Ook niet nieuw; een poos geleden zat er iemand meer dan uur vanuit z'n auto te bellen. Je ziet nog eens wat met zulke glazen gevel aan de straatkant van je huis.
Na een minuut of vijf leek het alsof een hond hysterisch was geworden. Geblaf en gekef. Meer gekef dan geblaf overigens. Van een inderdaad hysterisch rondspringend hondje.
De man uit de auto was uitgestapt en het hondje had 'm opgemerkt. Blijkbaar was hij de reden voor enerzijds de hysterie en voor het wachten. Als het hondje niet rustiger werd, leek hij serieus het risico van zelfverwurging te lopen.
De vrouw geeft de riem van het beestje aan de automobilist. Blijkbaar vind het hondje dat prima, want hij wordt rustiger. Aan het interieur van de auto te zien, is 'een hond' ook een geregeld passagier; er hangt een net tussen achterbank en kofferruimte.
Ze staan nog een minuut of drie te praten. Aan de lichaamstaal te zien over serieuze zaken. Er kan geen lach van af. Het hondje is nu weer rustig.
De man en het hondje stappen in en rijden weg. De vrouw is dan alweer in de flat verdwenen.
Dan schiet de vraag plots binnen:
zou het zo zijn dat dit een omgangsregeling is?
Een regeling tussen ex-partners over wie wanneer het kind, excuus de hond, mag zien. Ik ben benieuwd of er ook een meldpunt is voor honden met post-echtscheidingsstress.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten