Op LinkedIn lijkt het vergeven van de adviseurs en consultants die vooral op zoek zijn naar opdrachten; en daartoe net doen alsof zíj dé oplossing hebben. Eerlijk gezegd, komt dat hele LinkedIn me vooral daarom de keel uit. Echt interessante gesprekken vind ik er niet. LinkedIn is en blijft voor mij een grote Rolodex, met als aller-, allergrootste voordeel dat ik 'm niet hoed bij te houden.
Op Twitter is het net anders. Daar heerst tegenwoordig een dag- en avondcultuur (wellicht bestaat er ook een nachtcultuur, maar over het algemeen slaap ik dan).
De avondcultuur op Twitter is (nog steeds) reuze-interessant en -inspirerend. Dan vind je mensen die gesprekken voeren. Dan vind je mensen met wie je nog weleens op een opbouwende manier van mening kunt verschillen.
De dagcultuur op Twitter is een stuk minder. Natuurlijk, ook dan zijn er gesprekken gaande en ook relevante. Maar het doet me dan denken aan van die gratis huis-aan-huisblaadjes waar dat hele kleine beetje nieuws dat daarin staat, moet opboksen tegen het advertentiegeweld. In die categorie blaadjes/reclamefolders is er geeneen die het lezen waard is.
Zoals in die blaadjes 'reclame' wordt gemaakt, zo kom ik dat in de Twitterdagcultuur ook tegen. Tweets van mensen die helemaal niet uit zijn op een gesprek, maar in een menigte mensen staan te blèren. Dan krijg je berichten van anderen ge-retweet of men wijst je op kranteberichten (sic). Ook populair is citeren wat andere media ook brengen. Vervuiling, tenzij de zender er iets aan toevoegt. Becommentarieert.
Focus op wat je wilt beréiken, niet op wat je wilt vermijden.
Die wijsheid kwam van de week voorbij. Meer dan dit was het niet. Het is er eentje in een heel populaire denkrichting: energie wend je doelgericht aan. Weet wat je wilt en werk daar naartoe.
Volgens mij is het een ondoelmatige manier van werken.
De reden daarvoor is dat deze aanpak alleen werkt in een beperkte, gekende verzameling (en in een situatie waarin je heel nauwkeurig kunt aangeven wat je wilt).
Maar in 90% van de gevallen is dat niet zo. Zo moeilijk is dat niet om te begrijpen: hoeveel ken je en hoeveel ken je niet? Kun je een schatting maken van dat tweede? Als het goed is, weet je dat je meer níet dan wél weet.
Da's een belangrijke reden om dat gefocust werken een vreemde aanpak te vinden. Per slot van rekening is het veel logischer te werken vanuit de gedachte wat je níet wilt. Die houdt immers alle ruimte open voor ónbekende oplossingen en wegen. Dat betekent dat die aanpak een grótere kans geeft op het vinden van een weg naar een doel.
Kortom, het klínkt allemaal wel zo doelmatig, maar dat geldt onder condities. Een begrip als entropie is in dit verband ook relevant (en door mij niet uit te leggen). Ik geloof dat het neerkomt op het fenomeen dat er meer toestanden (oplossingen) zijn dan die ene gewenste.
Het is, vind ik, het overdenken waard: waarom is het afkeurenswaardig (in discussies) als iemand wel kan aangeven wat-i niet wel en niet wat-i wél wil. Het zou, denk ik, een heleboel meer begrip opleveren, als we ons realiseren dat die 'positieve' aanpak is gebaseerd op ordenen. En da's nu juist iets wat de natuur niet doet, zo leert de entropie ons.
Daar heerst de neiging tot wanorde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten