Natuurlijk heb ik als mens ook voor- en afkeuren, beschik ik over een arsenaal vooroordelen en meningen om de wereld om me heen in bedwang te houden. Niets 's mensen vreemd, is mij vreemd.
Ik heb iets tegen 'snelle jongens en meisjes'. De term is goed typerend, want het duidt die mensen aan die haantje de voorste zijn bij nieuwe ontwikkelingen. Het is niet zozeer de avant garde als wel de Bijenkorf-klant. Die eerste leeft in een biotoop van anders-zijn. De tweede probeert dat te imiteren door zich te omringen met symbolen daarvan. Een ondersoort van de aloude snob en fat, denk ik.
Niet dat ik me erg opwind over hen. Ze leveren vermaak met hun pretentieuze gedrag. Ze hebben iets van grappige diertjes: leuk, totdat het er teveel worden. Dan wordt het minstens een plaag en mogelijk zelfs schadelijk.
Toch is er iets waarvan ik niet goed weet of het nu ook in deze categorie hoort of niet: de ik-ben-er-snel-bij mensen.
Er komt iets nieuws en dan zijn er altijd de haantjes de voorste. Die avant garde uit de tweede alinea is dat niet. Nee, ik bedoel hier de mensen die hun positie ontlénen aan het snel laten zien van het nieuwste; en daarvan beweren alles te weten. Het is een lastige groep, want dicht er tegenaan zitten ook de oprecht geïnteresseerden. Maar dit zijn degene waarbij de nadruk meer op haantje dan op voorste ligt, lijkt me.
Het is een groep die eigenlijk is als een eenoog in het land der blinden: orakelend en kakelend, niet teveel belemmerd door kennis. Dat kan een plaag worden, stomweg door de aantallen.
Zo lijkt de wereld inmiddels vergeven van de trainers en opleiders. Ik tikte 10 seconden geleden in Google de zoekopdracht 'training sociale media' in en kreeg 772.000 resultaten (het correctere social media zelfs 1.100.000). Nattevingerwerk natuurlijk, maar wel indicatief. 'nascholing cursus huisarts' komt op 161.000 resultaten. Het aanbod social media kan redelijk zeker worden getypeerd als 'ruim'.
Het is een beetje wilde westen. Dat was ook aan de orde toen ons huis werd gebouwd (2000). Allerlei types werden naar Nederland gehaald om te schilderen, voegen, metselen en schoonmaken. Twaalf jaar later kon de hele wijk worden gerenoveerd. De lateien zaten verkeerd.
Dat beeld van onontgonnen land is vrij accuraat.
Het is de situatie waarin de gedachte van individueel ondernemen, ongehinderd door al te veel regels, enorm gedijt. Dat zie je nu ook gebeuren. De huidige transitie is vooral vruchtbaar voor iets als 'de amerikaanse mentaliteit'. Veel van de nieuwe ondernemers voelen zich daarin prettig. Het spannende zal zijn of ons veel socialere model voldoende overeind zal blijven of dat we uiteindelijk terecht komen in pseudo-vrijheid.
Er zit geen conclusie in. Ik weet het niet. Jij ook niet. We bewegen. Dat is geen reden om niet af en toe ook de half ontwikkelde gedachten te delen. Gedachten die bij mij worden gevoed door al die startende ondernemers in de dienstensector, de mensen die het moeten hebben van hun tong en spraakvermogen.
De cynische versie van mij leest dan al die wervelende, aanbevelende teksten dat "xx al duizenden mensen trainde in boeiend presenteren" en denkt: "Als nog een duizend mensen dat ook beweren, dan zou Nederland dus alleen nog goede presentaties kennen".
Dat is dus niet zo. Wilde Westen.
Edo elevator pitch duizenden getraind
Vroeger had elk dorp een huisarts, een timmerman, een bakker, een notaris en een dominee of pastoor. Nu heeft elke groep, even groot als een dorp, een trainer/coach, een websitebouwer, een
BeantwoordenVerwijderen... Google ze maar ;-) prima toch?
Ik weet niet of het helemaal klopt, hoor. Wel een leuke invalshoek.
BeantwoordenVerwijderenDie dorpen hadden die voorzieningen vaak ivm bereikbaarheid. En in de middeleeuwen in steden (dorpen ook?!) vanwege de gilden zelfs strenge toelatingseisen. Ik zou die 'groepen zo groot als een dorp' ook niet zo 1-2-3 kennen. Wel klantgroepen.
Jan Verstuurd vanaf mijn iPad