In de loop van de dag slaat sloomheid toe. Dat zal vast een suikerdip zijn als gevolg van het middagmaal. In elk geval is het wel het moment dat ik wegsukkel. Omdat siësta's hier (nog) niet tot het standaardrepertoire horen, zakt mijn intellectuele interesse tot een soms banaal niveau. Dan scharrel ik wat rond in de varkensstal van GeenStijl of 'blader' wat in digitale 'tijdschriften'.
GeenStijl levert al maanden niet echt leuk nieuws op. De tijd dat het de Pietje Bells waren, samen met ReteCool bijvoorbeeld, is al lang historie. Grosso modo is het trucje nu wel duidelijk (en uitgewerkt): hard schreeuwen tegen alles en iedereen. Hagenaars waren daar ook zo goed in; een enorme grote muil vol met verbaal indrukwekkend geweld. Maar eem klein hartje. Meer van het soort 'blaffende honden bijten niet'. Het lijkt ook alsof GeenStijl minder vanzelfsprekend z'n reaguurders meekrijgt. De reactiekolom bevat ook serieuze kritiek op de scribenten.
De digitale tijdschriften - zot dat ik dat woord gebruik. Er had al een nieuwe, eigen vorm moeten bestaan - zijn voor die suffe dagperiode vaak weer té serieus.
Lichtvoetig nieuws, dat is wat ik dan even zoek. Dit soort, dus: Dogs might poop in line with the Earth's magnetic field.
Als ik eerlijk antwoord moet geven, twijfel ik ten zeerste aan het gehalte van deze conclusie. Wij hadden thuis honden, reuen. Inderdaad kunnen die jongens nogal lang bezig zijn met rondjes draaien om de juiste poeppositie te vinden. Ik heb dat zelf altijd gezien als of met de zeer reukgevoelige neus bóven de wind zien te komen of doordraaien totdat de keutel er uit komt. Nooit of te nimmer heb ik stilgestaan bij het aardmagnetisch veld, of de sterren om iets geheel anders te noemen. Poepen, zo dacht ik, is een basale activiteit.
Sinds ik het huis uit ben, hebben we katten. Die blijken ook rondjes te draaien. En, net als de honden, ook als ze hun ideale slaappositie zoeken. Van dat aardmagnetisch afstemmen geloof ik kortom bar weinig.
Dat neemt niet weg dat je in het artikel een hyperlink aantreft naar een ander, goed, artikel. TIME schreef in 2011 Can Humans Actually Sense the Earth’s Magnetic Field?
Het gaat over cryptochrome, een proteïne in onze ogen. Een stof ook, die door fruitvliegjes wordt gebruikt om zich te oriënteren. Alhoewel het maar zeer de vraag is of wij mensen dat oriëntatietrucje ook kunnen of ooit hebben gekund, is het wel een interessante vraag:
wat kúnnen we eigenlijk en vooral ook: wat hebben we ooit gekund en zijn we kwijtgeraakt?
Het zijn stapjes en niet bedoeld om uit te zoeken of de goden kosmonauten waren en wij wellicht experimenten van hen. Evenmin gaat het ons ooit lukken 'de mens' volledig te begrijpen. Al die duizenden jaren evolutie hebben wijzigingen opgeleverd; ongedocumenteerde wijzigingen. In het kader daarvan is zo'n onderzoek naar de aardmagnetische oriëntatie van poepende honden zowaar nog zinvol ook.
Voor mij is het weer een argumentje om te menen dat we nog maar een fractie weten van onszelf en van onze drijfveren. Dat we ons eigenlijk zouden moeten baseren op onkunde en op onvoorspelbaarheid die daartuit voortvloeit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten