Het aardigst aan plogs is dat je zonder woorden, alleen met beelden, je verhaal moet vertellen. Da's wel heel rigide geredeneerd en dus gebruiken veel ploggers regels tekst. Op den duur zullen dat mogelijk van die aloude fotoromans worden. Die aloude papieren dingen hebben me nooit geboeid. Maar wie weet wat digitale media aan nieuwe vormen gaan bieden.
Kakhiel is iemand die het kwajongensachtige 'snorretje op foto tekenen' tot cultstatus heeft weten te laten komen. Als je dat goed doet: die heerlijke slappe lach van middelbare schoolscholieren over... ja, wat eigenlijk? Het is knap hoe een enigmatisch, raadselachtig imago - "Wie ís die man? Is het wel een man?" - daaraan bijdraagt.
Persoonlijk ben ik meer van Retecools (vrijdagse) fotofuck. In tegenstelling tot zijn naäper GeenStijl klom Retecool tot behoorlijke vormgevingshoogten met het in één beeld parodiëren, beschimpen of bekritiseren.
De te bereiken doelen, de te nemen hordes en de minstens te evenaren voorbeelden zijn voor ploggers niet mis. Verhalen in beelden lijkt zo eenvoudig. Je hebt immers geen bloemrijke woordenschat nodig. Evenmin heb je de tijd nodig om je betoog aan het papier toe te vertrouwen.
Beeld is immers altijd beschikbaar. Het vastleggen is niet moeilijk meer met de huidige digitale ogen die overal zijn. Wat rest, is de keuze van de beelden die jouw dag beschrijven. En da's lastig. Die foto's van de Veenfabriek; dat zijn er meer dan 300 en ik had toen nog steeds niet 'die ene die de essentie vatte'. Niet voor niets bewonder ik haiku- en senryu-dichters, juist dáárom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten