Afgelopen weekeinde is er in Nederland een begrotingsakkoord gesloten. Dat is een vreemd gedrocht. Vreemd omdat het niet een begroting is van een regering die in alle openheid in de Tweede Kamer is bediscussieerd. Dat zou je verwachten in de post-Fortuynperiode, waarin achterkamertjes zouden zijn verbannen. Niets is minder waar: de achterkamertjes zijn te klein en de spil waar omheen alles draait, zo blijkt.
Om zich te vergewissen van voldoende steun in Eerste en Tweede Kamer is er door de regering over de uitruil van wensen voor die steun. In theorie zal niemand zijn uitgesloten van dat overleg. Maar sommige dingen zijn uitsluitend voor de bühne bedoeld; alsof de slagers gaan overleggen met vegetariërs, mits die vlees gaan eten. Nee, dit was zeer doelgericht met uitsluiting van bepaalde partijen.
Dat is een vorm die we nog niet kenden; die van partijen die op voorhand steun betuigen aan een begroting. Niet voor niets dat de landelijke kranten er maandag veel aandacht aan besteden. In de De Volkskrant bijvoorbeeld een reconstructie van het onderhandelingsproces; met citaten.
Die maken het verhaal interessant, want juist daarin schuilen de aanwijzingen voor de verhoudingen (en daarmee de bestendigheid van dit bouwwerk).
Dat er eerst op korte termijn 70.000 banen verdwijnen voordat er op lange termijn wellicht 50.000 bij komen; da's een oude truc. Naast 'beloven' is het zaak die 70.000 en de termijnen waarop te verzwijgen.
Dat geldt ook voor de toon waarmee wordt gebracht dat de zelfstandigenaftrek voor zzp'ers niet wordt afgeschaft. Da's identiek aan de trots van iemand die geld bespaart door iets níet te kopen wat-i ook niet nodig had. In dit geval: anders dan paniek heeft het niet opgeleverd en dus is het per saldo een slécht plan.
Mooier zijn de reconstructie en citaten van het proces zelf. Tekenend is de wijze waarop D66 zich opstelt. Het zal de opzet van de journalist zijn, daar niet van, maar hier profileert zich een dwingeland. Voor een partijtje trekt D66 een grote jas en zet een grote mond op. Met succes, voor henzelf.
Mij doet het allemaal wel erg veel denken aan van die veel voorkomende situaties op middelbare (en basis-) scholen waar jochies de boel zo verziekend domineren dat leerkrachten er eindeloos tegenaan blijven praten. Er zit toch een eind aan? Op enig moment is de machtsbalans toch helemaal omgeslagen? Ergens in dit proces is toch je ruggengraat gebroken? Ben je toch je doelen aan het uitruilen geweest tegen 'de macht en het pluche'?
Hier hebben volwassen mensen zich door de schooldwingeland laten gijzelen.
Dat het proces dat schoolniveau niet echt is ontstegen, en tekenend voor de pikorde, getuigt onderstaande scene.
Ook dit is weer typerend gedrag. Dit is de manier waarop op school een groep jongens die ene zwakkere, maar wel essentiële, probeert te overtuigen toch mee te doen: "Je moeder komt het nooit te weten, jôh". Als puntje bij paaltje komt, zal niemand zijn nek voor hem uitsteken.
Nee, dit gaat (al lang?) niet meer om het landsbelang, of om het 'verantwoordelijkheid nemen' - een idiote gedachte - of samenvallende ideeën. Dit gaat om macht.
Het gedrocht waar we tegenaan kijken, is niet bij machte te reageren op veranderende omstandigheden. De omhelzing is zo krachtig dat de buitenwereld is buitengesloten.
Daar kan nog grote ellende uit voortkomen, in een wereld die snel verandert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten