Wijkagent

Dit is een blijk van waardering voor de twitterende wijkagent en in het bijzonder een Rotterdamse.

Wijkagenten zijn al een poosje te vinden op Twitter. De eerste is een Leidse: Bas Slutter. Dat was best baanbrekend, want opsporingsambtenaar is toch een serieus en te respecteren beroep wat zich slecht verhoudt tot zoiets frivools als Twitter. Toch? Dát was de situatie waarin Bas c.s. instapten.

Toch hadden ze gelijk.

Meer dan andere hebben de wijkagenten een band nodig met de wijkbewoners. Ze moeten weten wat er speelt. Ze moeten aanspreekbaar zijn. Ze moeten dichtbij staan en tegelijk ook met gezag kunnen optreden. Gezag is een sleutelwoord. Dat zit niet als embleem op je uniform genaaid. Het is iets wat je kríjgt.

Dat hebben de wijkagenten steeds meer door. Goed, de een wat meer en beter dan de ander, maar da's des mensen. Er zijn mensen die er meer gevoel bij hebben. Gelukkig zijn we allemaal níet hetzelfde.

Het belangrijkst is dat de wijkagenten zich laten zien in hun rol, die veel meer is dan orde-handhaver. De Leidse wijkagent Eric van Dommelen kun je volgen en dan merk je dat hij zich over veel meer druk maakt dan alleen maar 'overlastgevende jongeren'. Die krijgen óoḱ aandacht, maar de voedselbank óók. Het zijn gesprekken over van alles, van inderdaad politie-zaken tot en met de wedstrijden van Ajax.

In de Twittergids kun je de Top100 vinden. Als daarin ronddwaalt, zul je merken dat ze Twitter allemaal anders gebruiken, passend bij wat hem of haar bevalt. Ook niet allemaal evenveel twitterend; wél allemaal een behoorlijk aantal volgers (1000+). 'De burger' is blijkbaar nieuwsgierig.

Een wijkagent die ik helemaal niet ken en ook niet nodig heb - ik woon in Leiden - is de Rotterdamse Wilco Berenschot.

De eerste keer dat opkeek, was toen ik 'm heel wat maanden geleden 'zag' sjouwen met een tafel. Om het contact met wijkbewoners makkelijker te maken, deed hij precies wat de theorie zegt: gá naar buiten. In het oude opbouwwerk heette dat vindplaatsgericht werken. Ook de marketingmensen hebben het ontdekt: zoek je klant op en luister. Maar een echte tafel zomaar ergens op straat neerzetten; ík vond en vind 'm grandioos.

Ruim een jaar zie ik zijn tweets over die tafel voorbij komen, in weer en wind, zomer en winter. Maar hij heeft weer een nieuwe vorm van betrokkenheid.

Ook een wijkagent is een mens en moet eten. Geïnspireerd door #manbijthond is er nu #agentbijthond met de vraag "Mag ik mijn brood bij u op eten?". Afgaand op de tweets wordt hem dat nooit geweigerd. Of dat zo is, maakt niet eens uit. De foto's zijn goud waard: een min of meer wildvreemde agent zit ineens in je huis z'n lunchpakket te verwerken. Hoe beter wil je wijkcontacten hebben?

Even zag het er naar uit dat de leiding van de Nationale Politie dwars zou gaan liggen bij twitterend personeel. Natuurlijk zijn er uitglijders geweest en hadden sommige dingen anders gekund. Waar mensen zijn, zijn fouten. Maar wat uiteindelijk overblijft, is een aantal politiemedewerkers die een enorme versnelling en inhoud geven aan hun werk. Alleen dát al zou, als ik baas van de politie was, zoveel waarde moeten hebben dat je dit gedrag moet stimuleren.

En dat geldt voor álle bazen en hun medewerkers.