Perverse schrijvers

Soms vraag ik me af wat er zou gebeuren als ik stop. Met dit blog. Niets indrukwekkends, lijkt me. Wellicht dat een enkeling zal denken: "Hé, waar is dat blog?". Maar de overgrote meerderheid zal het volledig ontgaan.

Dat kan een deprimerende gedachte zijn. Dat je meent te werken aan je meesterwerk en, verdomd, niemand die het opmerkt. Dat lijkt mij dus het ellendigste wat je kan overkomen als (roman)schrijver. Die klap waarmee je met beide benen op de grond komt en tot overmaat van ramp ook nog je enkels breekt, opdat het maar goed doordringt: er zijn maar heel weinigen die boven het maaiveld uit komen.

Om het nog een slagje complexer te maken. Het gros van de beroemde mensen is dat vooral in eigen kring. Ik heb dat in de afgelopen jaren, eigenlijk heel vaak, meegemaakt. Je staat met iemand te praten en dénkt dat de ander ook weet wie ertoe doet. Het is een soort van onthutsing als je merkt dat dat niet zo is: "Wíe zeg je? Nooit van gehoord.". De ellende is dat er (dus) heel veel verstandige, wijze en innovatief denkende mensen zijn die nooit in de openbaarheid komen. En, zijn contra-positie, er ook mensen die helemaal niet zo veel te melden hebben, maar wel bekend zijn.

Die bekendheid is verslavend.

Ik weet van mezelf dat ik niet zo van het middelpunt van de aandacht zijn, houd. Bij voorkeur beweeg is me daaromheen. Maar - en da's het paradoxale - ik wil weer wél de eer krijgen die me toekomt, waarvan ik denk dat dat die me toekomt. Maar die moet me worden tóegezwaaid. Freudiaans verklaar ik dat nog steeds vanuit 'katholieke opvoeding'.

Dit bloggen bijvoorbeeld. Waarom doe ik dat?

Toen ik ermee begon, schreef ik op dat ik het niet voor jou deed. Het zijn observaties en meningen; met als belangrijkste rode draad, mij. Vanaf dag één is het de bedoeling geweest gevarieerd te zijn. Vanaf dag één is de ambitie geweest mensen aan het denken te zetten, of anders minstens even verder dan het neuspuntje te laten kijken. Vanaf dag één is het niet de bedoeling geweest een thema-blog te maken of een doorwrocht blog met talloze literatuurverwijzingen (die ik alleen gepast vind in wetenschappelijk werk en niet om op pseudo-intellectuele wijze een gelijk af te dwingen).

Als ik vanuit mijn eigen positie naar het blog kijk, voldoet het. Het wordt gelezen en er wordt op gereageerd; vaak buiten het blog om, valt me op. Als ik het vergelijk met 'top bloggers' - hoge lezersaantallen, ofwel bekendheid, bepalen dat - dan is het een miezerig blogje, te onbeduidend voor woorden.

Dat doet me niet zoveel.

Uiteraard omdat ik zelf vind wat ik hier schrijf wel degelijk de moeite waard is. En dat heel veel thema's of waarnemingen - vaak láter - ook elders terug komen. Iedereen die zich in het openbaar manifesteert, moet denken dat-i de waarheid in pacht heeft. De wijste onder hen kunnen dat ook relativeren. In dat opzicht ben ik zó wijs dat ik mezelf weg relativeer.

Een voor mij heel belangrijke drijfveer past netjes in dat beeld dat ik met voor mezelf doe en dan pas voor jou.

Ik leer ervan.

Ook dat merk ik vanaf dag één. In max. 500 woorden (inmiddels 600) en in max. een uur schrijven (nu anderhalf gemiddeld) een beeld of een boodschap over proberen te brengen, eist wat. Alleen al "ik las dat ooit ergens, maar hoe heet die man ook alweer?" en dus kun je op zoek. "Dat citaat: hoe luidde dat precies? Ik heb het toen en toen gezien. Ergens". Zoeken. "Afbeeldingen werken, maar welke past hier bij?". Zoeken. "Hoe kom ik nu van dit standpunt naar die conclusie?"

Misschien is dat wat bloggers doen, leren: qua kennis, qua stijl, qua ... .

Maar toch: die paar keer dat ik met een blogpost honderden lezers haalde, heeft het virus zich genesteld. Wie leest dit? Waarom lezen niet veel meer mensen dit? Waarom promoten de huidige lezers dit blog niet? Wat vinden lezers? Waarom zeggen ze zo weinig in reactie op blogposts?

Kortom, ik doe het voor mezelf en leer er, ongelogen, heel veel van, maar de prikkel om bekender te zijn dan nu is er ook. Pervers? Of is het des schrijvers?