IK moet even iets overtikkend, uit de De Volkskrant vandaag. Het is uit het artikel over de uitspraak van het Europees Hof van Justitie aangaande 'het recht om te worden vergeten' (ben ik vóór). Het gaat over Google en een Spaanse meneer die eiste dat bepaalde informatie uit zijn verleden niet meer zou opduiken na zoekopdrachten. Hij kreeg gelijk; en de pleuris brak uit, bij wijze van spreken.
Het hof maakt namelijk expliciet onderscheid tussen een krant, die willekeurige berichten op een ritje zet, en een zoekmachine, die 'geautomatiseerd, onophoudelijk en systematisch' het internet afstruint op zoek naar informatie. Daarmee is de exploitant iemand die gegevens 'opvraagt, verzamelt, vastlegt en ordent', voordat hij ze 'bewaart en ter beschikking stelt' in de vorm van zoekresultatenlijsten.
Kijk. Dit is er zo eentje. Ik zie een verschuiving.
Heel strik bekeken, klopt het niet, denk ik. Een verschil tussen krant en zoekmachine bestaat. Maar een zoekmachine is, dacht ik zo, is geen databank. De krant is een databank. En een zoekmachine is een logaritme waarmee een dataset wordt opgedoken en samengesteld.
Hier worden twee functies samengevoegd, waarbij de secundaire primair wordt gemaakt. Google wás een zoekmachine en heeft om die functie uit te voeren 'iets' nodig om te doorzoeken. Als de rechter had geoordeeld dat Google teveel de vermenging van twee functies had toegelaten door zelf een databank op te bouwen, had ik het begrepen.
De koppeling met die meneers situatie is vreemd. Stel dat het Google algoritme in staat is gedecentraliseerde en gedistribueerde databanken te doorzoek - bekend als 'de wereld' - zou er dan nog een probleem zijn? Als dat zo is, dan moet er een situatie bestaan waarin we onzichtbaar kunnen zijn.
En dat is onmogelijk.
Ook in dit geval niet. Die meneer is niet de enige partij en dus ook niet dé waarheid. Er is ook de waarheid van de aanklager, van de sociale dienst, van de gedupeerden, van de bank, van....; in al die gevallen wordt het verhaal verteld vanuit hún perspectief. Hij heeft daarin een andere rol.
Wat ik me vanuit het 'privacy'belang weer wél kan voorstellen, is dat je via de rechter afdwingt dat een privaat bedrijf gegevens over jóuw leven in bezit heeft. In bezit. Niet: doorzoekt en presenteert. Een uitspraak in die richting zou fnuikend kunnen uitpakken voor Google. Want daarin zij ze echt eng: ze zoeken niet alleen, maar verzamelen en bewaren. Die combinátie zou wettelijk verboden moeten zijn; net zoals dynamiet en slaghoedjes gescheiden moeten worden gehouden. Of zoals de Trias Politica macht minder gevaarlijk maakt.
Het is niet de vraag of wíj onze of dé geschiedenis kunnen of mogen herschrijven. Het is de vraag welke geschiedenis Google opslaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten