De postorderbedrijven waren wat, zeg. Voor ons, kinderen, waren het plaatjesboeken; met een vreemde status. Op een of andere manier wilden sommige ouders er niet aan. Postorder kopen was voor hen blijkbaar vreemd of wellicht ook te risicovol. Je zag immers pas wat je kocht als het in huis stond of lag.
'De Wehkamp-gids' was in elk geval goed tijdverdrijf. De jaren zestig en zeventig hebben wel het label gekregen van de jaren van de rebellie en bevrijding, maar dat ging toch echt geleidelijk door de samenleving. De Wehkampgids met z'n damesondergoed showende modellen was smikkelwaar voor teenagers. Dat kun je je nu niet meer voorstellen. Of de stille trom waarmee, jaren later, de 'massagestaaf' zijn intrede deed in de gids.
De tussenkomst van de postbode maakte de aankoop van 'gevoelige producten' een stuk eenvoudiger. De goedkoopte speelde een rol, maar de anonimiteit ook. Zo maakte de handelaren in 'erotiek' reclame met de leuze dat de bestelde catalogus en producten onherkenbaar bezorgd zouden worden. Want verbeeld je dat de postbode of de buren iets zouden zien.
Die tijden zijn voorbij.
De lol van de gidsen doorbladeren is weg. Het kopen is een rationeel proces geworden, inclusief de aanbeveling dat 'anderen óók kochten...'. De plaatjes zijn er nog steeds. Maar de charme is er een beetje van af.
De charme is helemaal weg.
Vandaag hebben we een nieuwe smartphone gekocht. De HTC van één van onze zoons werd gloeiend heet en gaf toen de geest. Kortsluiting in de batterij, dacht pa (ik) wel even te kunnen constateren. Op afstand en tijden ná de gebeurtenis. Nieuwe batterij besteld. En inderdaad, dat was het probleem niet. Mocht je dus een accu nodig hebben voor een HTC HD2; binnenkort is er een te koop. Minder dan vijftien minuten gebruikt.
Er moest een nieuwe telefoon komen. En aangezien de koper permanent geldgebrek heeft, moest het ook nog 's goedkoop. Een Wolfgang van Aldi, dus?! Want die is volgend weekeinde in de aanbieding.
Dan blijkt de nieuwe generatie. Die is een partij ongeduldig. Een week wachten en dan nóg geen zekerheid hebben dat-i beschikbaar is? Nee, hoor. Eerst maar 's een iPhone4 bij Ben bestellen. Zoals op fora voorspeld: een mailtje dat 'de provider de aanvraag weigerde'. Exit Ben.
Dan toch maar de Wolfgang?
In de zoektocht naar de beoordelingen daarvan - je kinderen zijn verstandiger dan je denkt - dook echter een nieuwe naam op. Een alternatief. Een Jiayu. Uit China.
Het leidde tot een dag zoeken en doen. Jiayu blijkt een serieus alternatief: goedkoop en met indrukwekkende specificaties. En goede beoordelingen. Het is dan wel geen iPhone met iOS, maar wel een krachtpatser met Android. En dat voor €200, inclusief verzending. Maar wel alleen te koop direct uit China.
Hij is vandaag besteld en zou eind volgende week moeten (kunnen) arriveren.
Er is helemaal niet zo veel veranderd. Dezelfde huiver die de eerste Wehkampkopers moeten hebben gevoeld, hebben wij nu. Wordt er echt geleverd wat daar zo mooi en geduldig op papier staat? Kopen uit een gids, is ook kopen zonder de emotie van de aanraking. Zal die eerste aanraking de vonk doen overslaan? Komt het bestelde, of ben ik het geld kwijt? (geen zorgen. We kochten via Paypal en dus met terugstortingsmogelijkheid bij wanprestatie)
Ik zie mezelf evolueren. De postorderbedrijven hebben wij eigenlijk nooit gebruikt. Maar kopen op en via het Internet zie je wel geaccepteerd worden. Eerst 's wat kleine aankopen als boeken. Bij gerespecteerde bedrijven. Dan de experimenten met onbekenden: tweedehands boeken, iPhone-accessoires en zo. De derde stap zijn de grote aankopen als een vaatwasser of een inbouwmagnetron. Nu gaat het over serieuze bedragen. Maar nog steeds wel bij winkelketens van steen (eentje ging overigens pas geleden failliet).
En nu een sprong in het duister: een paar honderd euro bij een volslagen onbekende onderneming in China. Op basis van een beschrijving.
10.000 Kilometer verder en in een andere tijdzone... Je bent je eigen im- en exportbedrijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten