Dáárom gaat het mis met de pers

In de vakantie zat ik lekker onder het eikje wat rond te lummelen op het Internet. Zo ronddwalend trof ik een titel die me indertijd ook al trof: Broodroof en Broddelwerk. Hij staat op Journalisten Lab.

Zo lezend onder de boom trof me iets anders dan die eerste keer:

De “kop en 50 woorden” is best veel, meestal heb je de essentie dan wel te pakken zodat je niet naar de originele bron hoeft. Veel bronnen vinden het dan ook niet fijn.

Inderdaad. Het gaat over de werking van platforms als Dichtbij die een mengsel brengen van content curatie en eigen werk. Dat brengt wrevel met zich mee. Want journalisten - of beter: de uitgever - wil wél graag overal en altijd de eer (geld) die hem of haar naar zijn of haar indruk toekomt. Niet onterecht. Maar het is een ontkenning van een nieuwe vorm van publiceren.

Dat citaat hierboven trof me daarom. Wat me de eerste keer niet direct was opgevallen, is dat het bijna een pot verwijt de ketel-situatie is. Want blijkbaar functioneert de journalist binnen een conventie en een strak stramien: de boodschap breng je in de eerste regels van je artikel.

Kijk. Dat is een uitnodiging voor diegenen die dan slim software kunnen inzetten. Blijkbaar lukt het de schrijvende pers niet om buiten hun zelfgebaande paden te treden. Terwijl dat toch een deel van de oplossing is.

Waarom wordt dat stramien gehanteerd? Zijn de lezers te lui, te dom om verder te lezen? Of hebben 'we' onszelf dat aangeleerd? Waarom zou een nieuwsartikel niet een, pakkende, lange aanloop naar het nieuwsfeit mogen hebben? Waarom wordt de lezer niet uitgedaagd?

Als het waar is wat ik denk - dat die conventies en stramien zo bepalend zijn - dan heb ik meteen minder 'medelijden' met bestaande media die klagen over 'jatwerk'. Dat begint nu te neigen naar 'uitlokking'. Tijden en mogelijkheden veranderen. Iedereen past zich daaraan aan: langzamer of sneller, meer of minder. Maar aanpassen doe je.

Als de artikelen in vorm ónvoorspelbaar worden, zal iedere content curator net iets meer inspanning moeten leveren dan nu. Lezen en samenvatten en met hyperlinks naar de oorspronkelijke tekst terug verwijzen. Maar dat betekent ook meer (gevraagde) erkenning op voor de oorspronkelijke schrijver. Want de samenvatting is toch altijd minder dan het origineel.

Geen idee of het werkt. Maar die '50 woorden aan het begin'? Mij lijkt dat de journalist daar eens aan moet gaan tornen.