Herman Pley maakte het een paar jaar terug vlijmscherp en dus pijnlijk duidelijk: we zijn te gehaast.
Zijn verhaal is te mooi om zelfs maar proberen na te vertellen. De strekking is dat informatie steeds sneller beschikbaar komt. In de Middeleeuwen kon het maanden duren voordat informatie over een veldslag, een belangrijk huwelijk of een andere gebeurtenis beschikbaar kwam. Dan hebben we het over, laten we zeggen, de afstand Frankrijk-Nederland. Tegenwoordig weten we in Nederland soms eerder van zeebevingen of andere ellende dan mensen die misschien honderd kilometer verderop wonen.
Pley kan dat smakelijk vertellen. En en passant een opmerking maken die ongelooflijk relevant is voor ons, de moderne mens. Die snelheidstoename is gepaard gegaan met iets anders. Iets waarbij je best wel mag stil staan.
Snelheid leidt tot ongeduld. Dat ken jij ook vast en zeker. Je hebt een computer en die wordt in de loop van de jaren te traag. Je koopt een nieuwe en bent in de zevende hemel - mag ik hopen - door diens snelheid. Binnen een jaar, twee jaar, drie ga je merken dat ook die trager wordt. Maar traagheid, vertraging, hoort bij de relatieve begrippen: trager ten opzichte van wat?! Uiteraard kan een machine trager worden door slijtage. Bij een computer is dat niet zo waarschijnlijk. Traagheid dáár wordt bepaald door of slecht onderhoud - teveel rommelbestanden en zo - of doordat de nieuwe software steeds hogere eisen stelt aan de machine. In principe ís de machine niet noemenswaardig trager geworden. Jij bent andere verwachtingen gaan koesteren.
Pley trok die conclusie ook, maar net anders. Ik vond het een mooie. Hij stelt dat ons ongeduld ook de verwachtingen beïnvloedt. Zijn voorbeeld? YouTube-successen. Op basis van in de media gemelde succesverhalen gaan we het allemaal proberen; en zijn teleurgesteld als we geen wereldster worden.
Overdreven? Nee, denk ik. Zeker niet op het punt van sluipende invloed op ons sociale leven. Het is niet niks, als je de situatie anders formuleert: 'succes is makkelijk bereikbaar' en als je geen succes hebt, ligt dat dus aan jezelf. Alsof iedere amateurvoetballer succesvol wordt. Voor internetactiviteiten is dat besef griezelig laag. Veel mensen denken echt dat er makkelijk geld valt te verdienen. Ga bloggen, en wordt rijk. Begin een tv-station; en wordt rijk. Begin een videokanaal; en wordt rijk.
Vandaag deed de publieke omroep in een actualiteitenrubriek er een schepje bij. 'Wist u dat jongeren grote hoeveelheden geld verdienen met YouTube-kanalen? Dat dat niet veel anders is dan voor een camera staan en vertellen?'. Ongeveer dat.
Dénk toch 's.
Is het de bedoeling van alles wat we doen dat het (veel) geld oplevert? Zou er echt niemand zijn die een intrinsieke motivatie heeft, het gewoon leuk vindt? Denk je nu echt dat er niet honderden, duizenden zijn die níet rijk worden van hun activiteit?
Waar ik zo van baal is dat die 'je kunt er geld mee verdienen'-mentaliteit niet alleen de verkeerde drijfveren activeert, maar ook mensen die lekker voor de lol bezig zijn, ontmoedigt. Want, tja, blijkbaar móet je succesvol zijn.
Káp nâh!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten