Het eerste wat ik van 'm zag was de trolleykoffer. Juister: ik hóórde 'm eerst.
De man liep richting de Zijlpoort. De wieltjes onder z'n hardtop trolleykoffer maakten dat karakteristiek ratelende tik-geluid. Het geluid van vakantie. Het geluid van vertegenwoordigers. Het geluid van drukbezette mensen.
Dit was anders.
Het eerste wat aandacht trok, was de roze hardtop trolleykoffer. En dan vooral het witte lint dat aan het hengsel vast zat. Een wit lint dat ook over de borst van de man liep. Een uitschuifbaar handvat ontbrak.
Ik keek naar een menselijke ezel.
Zoals trekdieren worden ingetuigd, zo liep de man. Hij zag er niet uit als een zwerver. Alleen die koffer kwam wat vreemd over. Een man met een koffer op wieltjes achter zich aan trekkend. Stoïcijns. De gewoonste zaak van de wereld.
De inhoud van de koffer rammelde met hoge tonen. Zo te horen zaten er lege flessen in. Volle zouden nooit het geluid van een mini-glasbak hebben voortgebracht. De harde schil van de koffer zorgde ervoor dat het geluid niet op enige manier werd gedempt.
Een man die een roze koffer aan een lint voorttrekt. Glasrinkelend.
Waarom doe je flessen in een reiskoffer? Is het omdat er zoveel flessen te vervoeren zijn? Hoe kom je op het idee jezelf te zien, en vooral in te zetten, als pakezel?
En, vooral, kloppen al die gedachten? Het beeld klopt. Maar klopt mijn interpretatie ervan ook? Het blijft fascinerend hoe snel we aan alles een betekenis en een verklaring 'moeten' toekennen. Accepteren dat het er is omdat het er is... onbevangen. Lastig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten