De zzp-er overdrijft

Gisteren kreeg je geen blogpost. We waren bij vrienden op bezoek. Die verrasten ons (volledig) met een etentje. Tja, dan leggen jullie het af, hoor. Mijn trouwheid qua bloggen heeft een grens. Ik beken; met lekker eten ben ik makkelijk omkoopbaar.

Met een beschrijving van het eten zal ik je niet martelen. Het gesprek bevatte echter wel iets waar ik iets over kwijt wil.

We zaten zo'n beetje te praten over van alles, onder andere over de agenda-voering en mail. Infostress, zeg je? Nee, juist niet!

We hebben het over iemand die een groot, gespecialiseerd aannemingsbedrijf heeft met minstens zo'n dertig man personeel. Wat me opviel, is het strikte onderscheid dat hij maakte tussen werktijd en vrije tijd. In verband met de NSStop was het bedrijf twee dagen gesloten. Dat wordt ook benút als vrije tijd. Er wordt geen mailbericht gelezen bijvoorbeeld. Er wordt in de - arbeidsintensieve - tuin gewerkt.

Een dag ervoor was een vriend op bezoek geweest bij óns. Die werkt in een groot theater en heeft een nieuwe chef. Meer dan een half jaar heeft hij dat werk ad interim gedaan, in afwachting van de nieuwkomer. Die is er nu. Eerlijk gezegd, geef ik hem weinig kans van overleven als ik het zo hoor. Niet vanwege vakkennis of iets dergelijks, maar stomweg omdat hij géén duidelijke scheiding maakt. Continue reagerend op binnenkomende informatie, van welke bron dan ook, zorgt voor een ideale voedingsbodem voor een burn out: Help, ik mis iets!

Twee heel verschillende mensen, situaties en oplossingen (de eerste is ondernemer, de tweede is in loondienst). Maar wel zo dat ik me achteraf zat af te vragen hoe dat eigenlijk zit met die ZZPers - en anderen - die beweren permanent te (moeten) werken.

Een aannemer-directeur is een ondernemer, net als een ZZPer. Op enig moment is blijkbaar de situatie ontstaan dat er teveel werk was voor 'een man alleen'. Het aannemingsbedrijf is dan geen eenmansbedrijf meer. Er is personeel en - bij een groeiende orderportefeuille - het aantal personeelsleden groeit mee.

Dat vind ik interessant.

Want waar zit de omslag? Op welk moment zou een zzp'er geen zzp'er meer moeten willen zijn?

De zzp'ers die ik ken, zijn mensen die stuk voor stuk aangeven veel tijd te steken in hun werk - met over het algemeen veel plezier - ; vooral ook omdat dat de enige manier lijkt om het hoofd boven water te houden. Ze hebben ook allemaal iets van: ik moet niets missen, ik moet on top of zijn.

Ik realiseer me dat overal uitzonderingen op zijn en dat alles gefaseerd verloopt in fases die echt niet scherp scheidbaar zijn. Zo is de grens eenman-meerman er een waarin ook acquisitie een rol speelt, een bezigheid die geen directe rooie cent oplevert.

En toch: waarom zouden zzp'ers (en andere eenmansbedrijven) eigenlijk niet óók voldoende vrije tijd kunnen hebben? Komt dat stressniveau niet (vooral?) voort uit dat tweede voorbeeld: een soort gebrek aan zelfbeheersing? Tijdbeheersing? Verslaving? Is de geen-keuze uiteindelijk tóch een keuze?