De tranen van een olifant

Als je mij zou vragen 'Zou jij een krantenbericht lezen over een olifant die huilt als-i wordt bevrijd?' dan had ik ontkennend geantwoord. Ik heb een gruwelijke hekel aan het projecteren van menselijk gedrag op dieren. De pekinees Wolf ís geen wezen met wie je communiceert via taal. En een olifant die húilt?!

Toch heb ik het gelezen.

Het is de Huffington Post die een paar dagen terug het verhaal bracht onder de kop Raju The Elephant Cries After Being Rescued Following 50 Years Of Abuse, Chains. Mijn cynische Ik verwachtte een tranentrekkend verhaal over de heldhaftige, succesvolle poging een zielige olifant te jatten onder de ogen van een bende slechterikken. Het verhaal zoals iedere organisatie op zoek naar geld, naar buiten zou brengen.

Dat is ook zo. Er wórdt geld gezocht. Maar ik ben nu wel geboeid door die tranen van de olifant. Is het zo dat het dier, dat zonder twijfel zwaar is mishandeld door opeenvolgende volslagen geschifte eigenaren, die emotie zo gericht kan tonen? Is een vijftigjarige(!) olifant die meer dan de helft van z'n leven slécht is behandeld door mensen, weten dat deze mensen góede bedoelingen hebben? Dat het niet de volgende eigenaren zijn in een serie van wellicht 27?!

De Huffington Post hyperlinkte ook naar een artikel in de Daily Mail.

Wellicht wat sensationeel en emotie zoekend van toon is het wel een artikel met a. veel foto's - onthutsende - en b. net iets meer informatie over de tranen.

"But we stood our ground and refused to back down – and as we did so, tears began to roll down Raju's face. Some no doubt were due to the pain being inflicted by the chains, but he also seemed to sense that change was coming. It was as if he felt hope for the first time in a very long time."

Uiteindelijk ben ik er niet uit. Helemaal los van het idiote exploiteren van dieren ten behoeve van toeristen - wij - komen de tranen me vreemd over. Een dier met pijn dat weet dat dit alles goedbedoeld is?! Als mens vind ik het soms al moeilijk te accepteren dat de tandarts me pijn deed om me te helpen. Of de analist om bloed af te nemen. De tranen vind ik nog steeds een vreemd verhaal.

Geen enkel probleem heb ik met het redden, ook niet als het illegaal zou zijn gebeurt (maar een olifant breng je niet zo makkelijk ergens anoniem onder als bijvoorbeeld een kolibrie).

Lastig wordt het als je me vraagt wat het oplevert. Weinig, denk ik. Blijkbaar bestaat er op plekken op de wereld een heel ander idee over de relatie mens-dier. Voor mij is dat net zoiets als de vraag of de Islam barbaars is omdat in sommige landen de sharia geldt. Zijn wij superieur? Nee. En dus zul je andersdenkenden moeten overtuigen, niet verketteren.

Daar ligt dus nog een hele weg te gaan. Naast de ethische vraag of je dit met dieren mág doen, ligt er ook de vraag naar inkomsten. Daarmee ook meteen de vraag aan onszelf. Wíj zijn het die dergelijke olifanten zo behandelen (laten) door ernaar te kijken. Of de beren die langs de weg in voormalig Joegoslavië kunstjes doen.

Da's misschien nog de belangrijkste conclusie die je als lezer zou moeten trekken; dat je, als je ooit een geketend toeristisch dier tegenkomt, je omdraait en wegloopt.