Zijn nieuwsbrieven dan onzin? Zeker niet allemaal. Het ergst zijn de nieuwsbrieven van organisaties die vooral, of alléén, eigen productnieuws brengen. Het interessantst die welke breder nieuws brengen dan alleen de eigen producten. Als ze dat goed doen en er subtiel reclame doorheen kunnen verweven voor zichzelf, zijn dat de high impact nieuwsbrieven. En dat verweven gebeurt ongetwijfeld nog zonder groots en vooropgezet plan.
Een nieuwsbrief die ik vrij geregeld lees, is die van Fast Moving Targets. Niet omdat de makers allemaal prettige mensen zijn, maar vooral omdat er leuke gedachten in zijn te vinden in een - en dat mogen veel nieuwsbrieven zich aantrekken - préttige vormgeving. Voor het Oplettend Lezertje (gejat van Toonder): leuke gedachten zijn iets anders dan nieuws. De kracht van een goede nieuwsbrief, denk ik, is dat-i leest als een krant met een mengsel van nieuws en opinie. En als je (voormalig) journalisten dat laat doen, dan krijg je zoiets.
Van de week viel er weer een exemplaar in mijn digitale brievenbus. Daarin ondermeer dit:
Het is een goed geschreven stukje, in de zin dat het zo lekker vanzelfsprekend klopt. Ideeën hebben we inderdaad vaak en het is ook waar dat veruit de meeste nooit tot realisatie komen. Ik kan het weten, want zonder team wordt geen van mijn ideeën gerealiseerd. Mijn kwaliteiten zijn andere en op juist dat punt te beperkt.
Het is wel een onderwerp om wat vaker bij stil te staan. Want er zit zoveel in. Stel dat het waar is dat de meeste mensen geregeld goede ideeën hebben, maar dat die niet worden uitgesproken. Mijn eerste reactie is dan: moeten we dan niet als de sodemieter iets bedenken waardoor we al die ideeën, rijp en groen, toch kunnen oogsten? Het doet me denken aan de opmerking die je vaak over Twitter hoorde: "Niks voor mij, want ik heb niets te vertellen". Nee, en daarom is een televisieprogramma als Man Bijt Hond zeker een succes; omdat er geen verhalen zijn.
Een ander tussendoortje is de vaststelling dat ideeën moeten worden openbaar gemaakt, bijvoorbeeld door ze op te schrijven. Dat is een kwaliteit die iedereen wel heeft, zij het dat niet iedereen het even mooi, beeldend of ritmisch kan. Dat werkt niet bepaald stimulerend, want, ja, niet iedereen kan de Pulitzerprijs winnen. Maar zonder gekheid: de constatering zou ook kunnen leiden tot de stap dat we moeten leren onze ideeën vast te leggen. Op school kan dat door opstellen, sorry weblogs, te maken. Misschien krijgen we er dan heel veel. Maar dan valt er wel écht te grasduinen in ideeën.
Een nadeel van meer ideeën is dat de bedenkers die zó waardevol vinden dat ze ook moeten worden gerealiseerd. Dat effect is, ik meen door Herman Pley, eens beschreven in termen van 'mensen verwachten instant succes en raken gefrustreerd als dat uitblijft'. Dat effect zou ik vooral níet onderschatten.
Dat is ook het stukje waarmee ik bleef zitten. Niet alle ideeën zijn uitvoerbaar of goed. Maar ik vraag me wel af tot welk punt dat is gekoppeld aan de bedenker. Dat niet iedereen evenveel doorzettingsvermogen heeft, is waar. Maar een andere verklaring voor wel of niet realiseren van ideeën is de omgeving. Zaaien doe je op vruchtbare grond. Ideeën realiseer je in samenspraak en samenwerking met anderen (met uitzondering van de werkelijk reusachtig groten die als (zonderlinge?) eenlingen hun visie moesten verbeelden).
Op het gevaar af dat het een mantra wordt: vooral de momenteel snel ontwikkelende 'nieuwe economie' lijkt de condities te bieden om ideeën te verwerkelijken. Op diverse plekken in Nederland ontstaan netwerken, broedplaatsen, van mensen die in ad hoc coalities samenwerken. In die coalities worden ideeën veel minder dan in klassieke bedrijfsstructuren getoetst aan hiërarchische positie. Veel minder, want statusverschillen zullen altijd bestaan en invloed hebben.
Voor sommige mensen zal het daarom toch echt eenvoudiger zijn hun ideeën te verwezenlijken dan anderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten