Vandaag schreef, onder andere, de De Volkskrant dit:
Ouders betalen voor hun kinderen. Da's het uitgangspunt. Maar er zijn uitzonderingen, zoals op alles uitzonderingen zijn. Eén daarvan is de Onbekende Vader. Dat kan een man zijn die ontkend vader te zijn of die uit het leven van de moeder verdween. Er zijn vast meer variaties. Van belang is dat moeder een kind heeft waarvan de vader niet erkend dat het het zijne is. En voor iets waarvoor je niet verantwoordelijk kunt worden gehouden, betaal je niet. Logisch.
Het aantonen van vaderschap is niet zó moeilijk. DNA zijn de drie wonderletters waarmee een genetische band kan worden vastgesteld. In rechtszaken wordt de techniek ook vaak gebruikt omdat ze boven twijfel uitsluiting geeft. Vooralsnog.
Wat nu uitermate idioot is in de beschreven situatie, is dat gemeenten zich op bijna identieke wijze opstellen als de oplichters die nepfacturen sturen. Je kent het verhaal vast; je krijgt een factuur die er enorm serieus uitziet en de afzender hoopt dat je onnadenkend betaalt. Die handelswijze heet oplichting. Het verschil met de gemeente is dat die zich niet baseert op een door hen uit de duim gezogen verhaal, maar wel op een door iemand anders mogelijkerwijs uit de duim gezogen verhaal!!
Grote steden - waarom gróte steden? - blijken steeds vaker verhaalsacties uit te voeren op mogelijke vaders. Dat klinkt acceptabel. Maar de grondslag voor hun actie is de bewéring van een moeder dat dit de vader is. Kijk, dat is toch echt te zot voor woorden.
Maar, zeg je nu, er komt toch een rechter aan te pas als die aangeklaagde vader het er niet mee eens is?
Dat mag niet eens gebeuren. Het is al te gek voor woorden dat in een relatie met de overheid een burger zijn ónschuld moet gaan aantonen. Laat de overheid met wettig en overtuigend bewíjs komen. Deze hele ontwikkeling zet de poorten wagenwijd open voor allerlei ongefundeerde aantijgingen. Zeker als de krant meldt dat
bijstandsmoeders onder druk (worden) gezet de naam van de verwekker van hun kind te noemen
Dat is al twijfelachtig. Maar het wordt nog kwalijker.
Als de gemeente van mening is dat jij de vader bent, is dat voldoende grond. Die mening is dan wel gebaseerd op informatie van de moeder, maar de facto stelt zo'n gemeente zich dan op als scheidsrechter: "wij hechten meer waarde aan het woord van de moeder dan aan dat van u".
En dus wordt de aangeklaagde man aangesproken op de onderhoudsplicht van de vader. Nogmaals, vaders hébben onderhoudsplicht. Moeders ook. Maar het moet wel buiten kijf staan.
Griezelig Kafkaïaans wordt het als je leest dat een rechtbank het besluit van de gemeente (Rotterdam) toetste en toestond; omdat de aangeklaagde man geen verweer voerde en "de rechter zich baseert op de informatie van de gemeente". Dat 'geen verweer', beweert hij zelf, is omdat hij niet eens wíst van de rechtszaak.
De gemeente als criminele organisatie.
Hoe lang gaat het nog duren voordat we worden geconfronteerd met gefabriceerde verhalen? Hoe lang duurt het nog voordat de gemeente voor het karretje van belangen wordt gespannen? Zijn alle ambtenaren tegenwoordig ook deskundige opsporingsambtenaren?
De gemeente drijft steeds verder weg van haar positie als neutrale partij. Wat deze kwestie vooral duidelijk maakt, is dat ook de overheid, in casu gemeenten, zich bedient van dubieuze praktijken en zich meer en meer opstelt als verzekeraar. Ook die proberen hun vergoedingen terug te halen bij de tegenpartij.
De overheid. Misschien moeten we díe maar privatiseren. Zelf doen ze het op een halfzachte manier die alleen maar achterdocht kweekt.
