Vanochtend viel er een brief door de brievenbus. Blijkbaar had een ijverige boekhouder vorige week vrijdag een kruiselings onderzoek gedaan tussen verstuurde facturen en het tijdschrijfsysteem. Dat levert altijd wel iets op en in deez' barre tijden tellen ook alle kleintjes. Ik kan hem geen ongelijk geven. Want met precies dát argument houd ik al die goede doelen af die tegenwoordig de 06-nummerbestanden stalken: "ik probeer de uitgaven onder controle te houden. Ik weet 't, u vraagt een luttel bedrag maar een heleboel keer luttel is best veel". Dat geldt voor het bedrijf waar de boekhouder werkt, vast ook.
Dat bleek een loodgietersbedrijf in V., hier vlakbij te zijn.
Eind februari begaf onze warmwatervoorziening het. De twee jaar oude CVketel, die zij installeerden, stond te druppelen. Ik dacht een beetje. Toen de loodgieter verscheen, bleek het toch een hele emmer vol te zijn (die stom toevallig op de juiste plek stond, zij het dat er van alles in lag wat nu dus doorweekt was). "Dat mogen wij niet repareren. Dat wil de fabrikant zelf doen. Er is een grote reparatie-actie van al deze modellen". Voordat hij weer onverrichterzake vertrok, heeft-i nog wel het probleem doorgebeld.
Een paar dagen later verving een fabrieksmonteur een plastic onderdeel waarin inderdaad een scheur zat; onder garantie. "Door dat zelf uit te voeren, hebben we ook een goed idee van de omvang. Als hij niet was gaan lekken, had u een dezer dagen een brief gekregen dat we langs komen voor een preventieve reparatie". Mooi woord: preventieve reparatie; net zoiets als een preventieve aankoop. Voordat je auto kapot gaat, een nieuw exemplaar kopen.
Maanden later denkt de boekhouder dan blijkbaar: maar wie betaalt de tijd van ónze monteur? De fabrikant niet. Dan de klant maar een factuur sturen. En zo geschiedde het dat er een nota van €49,95 op maandag op de deurmat viel; voor 'minimum tarief en rijtijd'.
Laat ik niet beweren dat ik betalen geen probleem vind. Maar betalen voor iets waarvan duidelijk is dát het moet worden betaald, lijkt me geen punt. Over een terechte bekeuring moet je niet zaniken, vind ik, en als de loodgieter moet worden betaald.... soit. Maar waarom zou je betalen voor iets wat onder garantie valt? En waarvoor eigenlijk niets is gedaan?
Dan kom je in het 'gelijk hebben, gelijk krijgen'-traject. Eerst maar 's gebeld met Consuwijzer. Naast dat ik daar nu óók een nummer ben, vertelde de vriendelijke jongedame me van alles wat ik niet nodig had. Twee dingen zijn belangrijk: wat ís m'n recht en hoe bereik ik dat?
Dat eerste was snel bekeken. In juridische taal had de loodgieter een ondeugdelijk product geleverd en was dat ook erkend door de vervanging onder garantie. In die situatie mag je geen voorrij- of onderzoekskosten rekenen.
Ahá! Er hoefde dus niet te worden betaald. Jammer genoeg werd het toen wat stiller. Want hóe je dat voor elkaar krijgt; daarvoor bestaat geen sjabloon. Maar 'als het vastloopt, kunt u onze voorbeeldbrief gebruiken. En in het uiterste geval naar de Geschillencommissie, maar dat kost geld'. Als de loodgieter dus de poot stijf zou houden, zou het nog weleens leuk kunnen worden. Dat ik dan klant-af zou worden, had ik me uiteraard allang voorgenomen.
Zover kwam het niet. "Wij crediteren intern" was de boodschap op het antwoordapparaat, binnen een uurtje nadat ik had gebeld. Prima opgelost, alhoewel dat 'op de kleintjes letten' ook verkeerd kan uitpakken in de klantrelatie.
Wat me meer verbaast, is dat al die voorlichting over je rechten nu juist die laatste praktische stap ontbeert. Feitelijk maken juridische ondersteuners, zoals websites maar ook Juridisch Loket, het probleem alleen maar groter en pijnlijker.
Ze vertellen je dat je gelijk hebt, maar níet hoe je dat recht haalt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten