Godverdómme

Vlóek nu gewoon eens lekker hartgrondig. Húil nu gewoon eens tranen met tuiten. Slá bij gebrek aan woorden eens iets kapot. Schrééuw je onmacht uit je lijf.

Vandaag heb ik met opwellende tranen in m’n ogen naar dit schermpje van m’n iPad zitten kijken. Niet gelovend wat ik las: iemand die aankondigt te zullen sterven voordat de middag voorbij zou zijn.

Het is (was) een volslagen vreemde voor mij. En ik snap dan ook niet helemaal waar de emotie precies vandaan komt. Maar ik was niet de enige die hiervan van z’n stuk werd gebracht.

Ik weet niet of jij dit nu met droge ogen tot je door kunt laten dringen. Dat er vanmiddag iemand afscheid moest nemen van het leven omdat dat leven door ziekte te zwaar werd. Longemfyseem en COPD G4 meldt z’n Twitterbio.
Zoals gezegd, ik kende hem niet. En ik wil ook die indruk niet vestigen door links en rechts te citeren. Wat jij, als lezer, zou moeten doen is de tijdlijn eens doorkijken. Koude rillingen. Mij overweldigde die emotie in elk geval.

Heel, heel veel sterkte voor al die mensen die hem nu moeten missen. Oók als je weet dat het gaat gebeuren, komt de klap harder aan dan verwacht.

Het is een treurige aanleiding. Maar het is wel een voorbeeld van een deel van de kracht van social media: het deelbaar maken van emotie, van informatie die anders zo intiem zou zijn gebleven dat ‘wij’, de buitenstaanders, er niets van zouden leren. De keuze om het openbaar(der) te maken, is overigens uitsluitend en alleen aan de betrokkene. Niets móet, veel mág.

Zonder mensen als Hans Groeneweg denken we vaak dat we alleen staan met onze emoties, onzekerheden en beslissingen. Nu is dit wel één van die zeldzame gevallen waarin ons een intiem inkijkje wordt gegund in een extreme situatie. Maar het kan niet anders dan dat ook jij nu denkt over zo’n situatie en hoe jíj zou handelen. Dat is pure winst, want jij wordt er als mens rijker van. Met onbetaalbare dank aan Hans.

Diezelfde winst, maar dan kleiner, kun je nog steeds vinden via social media, zolang er mensen zijn die zich (deels) durven blootgeven. Het blijft bizar om te ervaren hoe er mensen zijn die ‘er niet van zijn gediend’ op Twitter persoonlijke ontboezemingen tegen te komen. ‘Ik ben niet geïnteresseerd in die onzin’ hoor je toch eigenlijk nog best wel ‘s. Diep in m’n hart denk ik dan dat degene die dat beweert ofwel geen méns is ofwel zichzelf niet wil kennen en stomweg wegvlucht in stoerdoenerij.

Want als er iets is wat we als samenleving véél meer moeten doen, dan is dat wel met elkaar práten. Doordat we zo bezig zijn met Belangrijke Dingen als werk en inkomen, vergeten we dat we niet alleen zijn en dat er ook anderen zijn met – wellicht vergelijkbare – ervaringen. Ik zie dat heel sterk vanwege m’n werkloosheid: alle mensen die ik erover spreek of met wie je trainingen doet om weer aan werk te komen, delen dezelfde soort ervaringen. Je bént niet uniek in je gevoel afgedankt te zijn, niet in je constatering dat je lustelozer bent, niet in je gevoel dat ‘je nergens meer aan toe komt en toch zeeën van tijd hebt’, niet… . Het zijn allemaal onderdelen van een proces wat alle mensen die hun baan verliezen doormaken.
En wat mij zo frappeert, is dat ‘we allemaal’ – hopelijk ben jij die Blije Uitzondering – denken alleen te staan in die ervaring. Het is zó waardevol als je met lotgenoten kunt praten. Want slechts in heel enkele gevallen bén je uniek. In veruit de meeste gevallen wéét je gewoon niet genoeg van de situatie van anderen.

Zullen we dat nu ‘s veranderen? Te beginnen door social media weer ietsje meersocial te maken. Dat kunnen we echt alleen zélf. Door onze keuze van wat we delen met de groep.
Ik hoorde pas van een mede-cursist een prachtig spreekwoord: ‘je kómt alleen en je gáát alleen’. Voor degenen die vinden dat dat sociale tijdverspilling is, zou ik daaraan toevoegen: en jij bent alleen en blijft alleen.