Vandaag ben ik een nieuw initiatief begonnen. Na toch wel 30 seconden nadenken. In de trein. Omdat ik dacht 'dat het moest'.
Om een uur of 13.40 tweette ik:
Het trof me al eerder. Het gebrek aan menselijk contact. Waarom zouden we dat niet als Onderlinge Hulp zelf organiseren? De overheid wil toch sterkere steunstructuren? Wil toch zelfredzame burgers?
Laten we daarmee dan 's beginnen.
Het is geen geintje. Ik merk zélf dat die behoefte aan fysiek menselijk contact bestaat. Tot een paar weken terug dacht ik uniek te zijn: dat slechts weinigen er last van hebben.
Hoe je er naast kunt zitten. Er blijkt een gróte behoefte te zijn aan contact, zeker en vooral in de eerste maanden. Het is een standaardfase in een rouwproces. Veel behoefte emoties 'weg te praten' en veel behoefte aan richtingaanwijzers in de nieuwe situatie.
Daar móet dus iets gebeuren. Zeker als je je realiseert dat overheden zich steeds meer terugtrekken onder het mom van 'innovatieve dienstverlening'. Dat kun je ook ánders zien.
Wat rest, is een desolaat landschap waar, vanachter veilige loketten, wordt gekeken hoe uitkeringsgerechtigden overeind blijven. Een helpende hand bestaat uit niet anders dan roepen: "deze kant op". Hóe je dat voor elkaar bokst op die enorme vlakte, is aan jou.
Maar dat is afhankelijkheidsdenken. Want op die vlakte zijn meer mensen. En die kunnen sámen een nieuw, sterker organisme vormen.
Dat is wat wordt beoogd met mijn oproep.
Laat onderlinge hulp ontstaan. Ga bij elkaar thúis langs. Zet je voordeur open voor lotgenoten die sociale contacten zoeken. Ga zelf langs bij anderen om je isolement te doorbreken. Laat je leiden door je eigen goeddunken. En laat je beïnvloeden door ideeën en netwerken van anderen.
Het is geen professionele hulp in de vorm van duur, geaccrediteerd, gecertificeerd of anderszins moeilijk toegankelijk daardoor. Het is gewoon intermenselijk contact. En uiteindelijk, óók in die dure trajecten, is dát waarom het draait.
En dat is in grote hoeveelheden gratis beschikbaar. Als je erom vraagt. En als je het aanbiedt.
Goed initiatief, Jan. En inderdaad: gewoon zelf doen, niet wachten.
BeantwoordenVerwijderenHerken het vreemde gevoel van ineens niets meer te doen hebben. (dit was pre-internet tijden). Dan lijkt alsof de rest van de maatschappij altijd aan het werk is, dingen doet, bezig is.
Het was voor mij een tamelijk eenzame tijd. Niet leuk.
Internet geeft je nu de mogelijkheid om veel beter ende makkelijker met anderen in contact te komen. Dat is zeker een plus. Maar zoals je schrijft: gewoon met echte mensen in een ruimte zijn - dat is het echte werk.
Zo te zien zijn je creatieve energieen alweer aan het bewegen. Fijn om te zien - ik denk dat het een goed teken is.
Ik volg je verder, Ewout.