Niet omdat het weekeinde is. Niet omdat het vakantie is.
Deze blogpost wordt niets. Een korte en eentje zonder diepere gedachte.
De reden is eenvoudig. Voor mij.
Mijn generatie is een van de eerste die opgroeide met 'moderne muziek': rock en roll, en alles wat erna op de radio kwam, soul, ska, reggae. Die bestonden allemaal al, net als jazz en blues, maar ze denderden onze levens binnen. In de leeftijdsfase dat 'je wordt gevormd'.
Hoe waar dat is, merk je je hele leven. Er is muziek die je volledig kan beheersen en er is andere muziek. Iedereen heeft dat. Voor de een klassieke muziek, voor de andere R&R en voor degenen na 'ons' is het er ook; net zo onbegrijpelijk als onze keuze moet zijn geweest voor onze ouders.
Het is alsof er muziek is die in die periode in je lichaam en geest wordt geplant, zo diep kan ze je raken.
Voor mij is het muziek die, zoals ik het zelf maar omschrijf, rauw is, maar vooral emotie in zich heeft. Dat is best ruim. Maar de categorie waar in vak uitkom, is de blues. Maar zeker niet alleen daar. Jazz kan er ook wat van. En zelfs sommige nederlandstalige meezingers of de liedjes van Franse zuchtmeisjes.
Een veelvraat, dus.
En soms raak ik verstrikt in de muziek. Dan begin ik - per ongeluk? - naar een album te luisteren dat me 'pakt'. Maar in die staat blijk je aan die staat verslaafd: na dat ene moet het volgende komen.
Binnen de kortste keren word het dan lastig iets anders te doen.
Vandaar dit blog: een album van lang geleden. Als Neil Young - da's er zo een - samen met Crosby, Stills en Nash muziek maakt. Deja Vu staat op en ik voel alweer de craving need hierna meer van die jankende gitaren en orgels te horen. Of de bas van Shriekback. De slagwerkers van Santana. O, de gitaar van Jimi Hendrix, Neil Young, Joe Bonamassa. De stem van Antoni. En ook...................
Ik ben even weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten