De titel raadde je vast: Ik wil alleen maar weten. Van Jan Arends.
Niet dat ik een groot kenner ben. Maar de gedichten van Jan Arends, een getroubleerd mens, spreken me wel aan. En af en toe is het goed je fantasie, je mijmeringen, je taalgevoel en je overpeinzingen weer te voeden.
Mijn favoriet is Lunchpauzegedichten (1974). Idioot: op de dag dat die bundel verschijnt, springt Jan Arends uit het raam. Deze was daar niet uit, maar uit Nagelaten Gedichten (1975).
Om het af te leren nog eentje. Deze is wel uit Lunchpauzegedichten en heet Ik. Lees en denk. Denk hoe makkelijk woorden pijn kunnen doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten