Zij liepen links. Met de rug naar me toe. Hij rechts naast ze. Toen ik op een meter of dertig was genaderd, schoot hij naar rechts. Blijkbaar was er daar in het gras iets te zien. en dat wilde-i niet missen. Nog twintig meter, vijftien. Nog steeds liep-i rechts. Tringggggggggg. Niks. Tien, vijf. Stop.
Met een soort slappe ruk wordt-i naar links geslingerd. Of ik niet had kunnen bellen. En dat ik een nieuwe bril nodig had. De wereld op z'n kop. Het was hún hondje aan z'n uitrolbare lijn die voor gevaar had gezorgd op het fietspad.
Nu kan ik twee kanten op.
De ene is die van het 'altijd de schuld bij een ander leggen'. Daar maken steeds meer mensen zich schuldig aan. Het is allang niet meer zo dat fietsers en voetgangers bedreigd worden; ze eisen zelf wel ruimte op. Of dat nu terecht is of niet. Ze dóen het gewoon. Voor diegene die nog denkt dat het specifieke groepen zijn; volgens mij niet. Oud en jong doet maar.
De andere is die van de beheersbaarheid. Dat uitrollijntje. Da's een populair ding. Het geeft je de illusie van controle. Nu heb ik altijd geleerd dat die niet in een halsband of lijn zit, maar in de baas en de manier van africhten. Maar ja, zoals iedereen alles kan, kan iedereen ook met dieren omgaan.
Die uitrollijntjes zie je veel. Ook aan honden die met gemak dwars door de Stop-stand heen trekken. Dat levert de aanblik op van een 'baas', met een grote hond aan een heel lange lijn, die die lijn alleen maar kan verkorten door zelf naar de hond te lopen. Een visser met een slippende molen en een kromstaande hengeltop kan nog worden gezien als stoer. Zo'n baas achter de hond aan, is een sukkel.
Als het een hondje is - zoals die ik tegen kwam - dan werkt het systeem iets beter. Met een stevige zwieper kan de baas de hond naar binnen halen, zoals die visser een vis aanslaat. Dan moet je wel hebben gevist en weten dat een te lange lijn nóóit in één keer binnen komt. Daarvoor heb je een aantal herhalingen nodig. Snel reageren zit er dus niet in. Dat was ook het probleem van die mevrouw op het fietspad.
De lijn geeft je wel de illusie dat je de hond onder controle hebt. Er is een directe verbinding. De hond kan in en cirkel met een straal van een meter of tien om je heen bewegen. En doet dat ook. Want de eigenaar controleert helemaal níets, is de baas niet, is geen roedelleider. Met als gevolg - ook leuk - honden die routes weven om bomen, paaltjes en benen. Routes die precies moeten worden nagelopen om geen Gordiaanse knoop te laten ontstaan. Het beste recept dáárvoor zijn overigens twee spelende aan lange lijn aangelijnde honden. En, o wee, als die niet voldoende ruimte hebben om elkaar ruimte te geven. Dan is het hommeles.
Als je die lijnen combineert, krijg je de hondenbezitter die meent dat alles er voor hem is. Die de lijn laat uitrollen en de hond een struikeldraad laat spannen. Het zijn altijd van die kleine rattenformaat honden die dat doen. Of dat op een fiets- of een voetpad is, maakt niet uit.
Het enige voordeel: Fifi - een triestere naam voor zo'n rat ken ik niet - is aangelijnd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten